展开阅读全文
洞庭七百里,浩荡敌溟渤。云梦开其胸,巴陵束喉舌。
东流汇群川,盛涨五六月。飘飖浮乾坤,倚盖低兀臲。
吾行寰海间,未见此水阔。峡流下衣带,岛屿尽毫末。
高秋卷氛翳,两涯浴日月。何得径寸珠,晦明互出没。
苍茫蛟龙宅,溷杂鱼鳖窟。太古到于今,沈潜孰分别。
风帆引北极,波浪限百越。国绝南顾忧,献琛各通达。
山川非一险,此实辅明哲。俯笑三苗愚,竟为独夫灭。
远游世俗隘,偶此耳目豁。淅沥临清风,滂沱濯炎热。
萧萧霜林暮,蔼蔼芳草歇。壮观激我怀,当歌意复咽。
寂寥轩辕乐,万古逸响绝。惨淡虞帝魂,九疑莽嵽嵲。
况闻屈贾辈,各赐楚汉玦。至德无复还,后王寝衰缺。
滔滔更南征,郁郁抱忉怛。太湖虽云深,未救怀古渴。
风露清相袭,银河湛不流。澄辉亦终夕,爽气特先秋。
高卧自微尚,冥烦嗟倦游。不眠计万事,出处竟悠悠。
徒咢无与同,徒歌无与和。徒行莫之友,徒语无所破。
慷慨一无徒,始觉从君过。欣闻酒新酿,堂有佳客座。
欢从尊罍罄,醉听冠巾堕。庶可效名士,因君读楚些。
万国趋王会,山中自一家。庭馀经岁草,林起隔年花。
入户风初暖,开帘日始华。流年增感慨,飞思绕天涯。
展开阅读全文
一家一夫排门起,五家一甲单出里。
夫须襏襫潦雾愁,与官输木供边垒。
沙场草青胡运衰,军书抵急飞尘埃。
官须排杈二十万,岩邑配以三千枚。
黠贪分头挼裳唾,田里宁容高枕卧。
望青径指三尺坟,踏白邀为万金货。
残尔家,尔勿嗟,行取金钱宁尔耶。
小人所忧在一饭,政坐尔冢残吾家。
待吾举火者百指,母已癃病儿垂髽。
社朝浸种亦已芽,秧田未翻生荠花。
吏呼劝农今几日,典衣已供塘堨册。
九年回首奈若何,梦绕江南与江北。
坎止流行一任他,年华其奈老夫何。
贫知醉有回天日,早得閒为却日戈。
野烧青归烟仿佛,溪痕晴涨雪坡陀。
屠苏只对梅花饮,茅屋竹篱春意多。
老子浮沉田里间,犊车辕许野人攀。
饮中仙去东西玉,行处不传大小山。
天且莫教三月尽,我今无负一生閒。
春寒正惬牛衣暖,富贵从渠昼锦还。
声名空自落人间,要是龙鳞不可攀。
春水白鸥多载酒,夕阳黄犊饱看山。
老吾於传懒我癖,之子有诗忙是閒。
四海流传如见问,为言飞鸟倦知还。
诗卷空留紫翠间,风花飞絮岂堪攀。
埋云已笑梦中梦,敲月更烦山上山。
长短百年谁是主,死生一概匹如閒。
病余勘破人间事,底用瞿昙说八还。
亦笑卢仝屋数间,野猿皋鹤共跻攀。
才登楼见一溪月,不出门行十里山。
有兴自携残藁醉,无人得似老夫閒。
樵青莫掩柴扉路,留与春风作往还。