醉里翻身天地窄,愁来天地不容身。可怜泽畔行吟客,争似垆边高卧人。
卯饮缘佳节,昌阳荐一卮。儿咨射团事,妻诵赐衣诗。
懒检三闾传,争缠五綵丝。平生几端午,随分作儿嬉。
出门人事厌纷纷,春色三分已二分。十步离山九回顾,一杯到手百无闻。
苍茫天地有如此,磊落古今何独君。欲向荒台问遗迹,水明沙浦只行云。
雁门禅客吟春亭,牡丹独逞花中英。双成腻脸偎云屏,百般姿态因风生。延年不敢歌倾城,朝云暮雨愁娉婷。蕊繁蚁脚黏不行,甜迷蜂醉飞无声。庐山根脚含精灵,发妍吐秀丛君庭。湓江太守多闲情,栏朱绕绛留轻盈。潺潺绿醴当风倾,平头奴子啾银笙。红葩艳艳交童星,左文右武怜君荣,白铜鞮上惭清明。
黄金昏刀白玉环,藓花古血寒斑斑。
皇天生物有深意,入树伐石无坚顽。
丈夫意气岂儿女,事变亏成争一缕。
拔天动地风雨来,环响刀鸣夜飞去。
世间万事须乘时,古来失意多伤悲。
呜呼宝刀在手无能为,不知去后郁郁令思。
自到山阳不许辞,高斋日夜有佳期。管弦正合看书院,
语笑方酣各咏诗。银汉雪晴褰翠幕,清淮月影落金卮。
洛阳归客明朝去,容趁城东花发时。
山南山北雨生寒,竹树风烟苍莽间。青壁倚天元未见,白衣送酒故相关。
共追莲社公应许,稳上篮舆我欲还。后日重来拚一月,细扶藜杖觅孱颜。
远游何方来,峨峨古衣冠。袖中三百篇,贮月白玉盘。
溪清石濑急,雪冻铜壶乾。有如山泽仙,外瘠中气完。
便合朱弦弹,细著青瑶刊。怀哉人未识,飞步江风寒。
兴发英山秋思催,船邀石丈访云隈。当杯满壁岩峦气,似带江声送雨来。
光风吹香洗游尘,兰花隐芳莸笑人。
翠露沉沉玉环冷,忘言坐视空山春。
几回清梦度荆楚,欲问三闾杳无所。
空将幽意寄离骚,暮云凄堕湘皋雨。
古怀潇洒千余年,忠义漫作虚语传。
人间蜂蝶何翩翩?抚卷对花空自怜。