武侯祠庙南山曲,苔满荒碑不堪读。客子登临又一时,秋色苍苍入乔木。
天下不可无奇材,千年精爽安在哉。孤吟裴回不忍去,寒日欲下悲风来。
竹帛烟消帝业虚,关河空锁祖龙居。坑灰未冷山东乱,刘项元来不读书。
明皇固英主,开元天下昌。
如何林甫辈,得产无尽殃。
国色真国色,多惑四海慝。
华清宫里人如玉,解唤胡雏起东北。
以此策明妃,远嫁犹为迟。
冤哉毛延寿,尽忠人不知。
吴王从骄佚,天产西施出。岂徒伐一人,所希救群物。
良由上天意,恶盈戒奢侈。不独破吴国,不独生越水。
在周名褒姒,在纣名妲己。变化本多涂,生杀亦如此。
君王政不修,立地生西子。
梦觉钟山夜半钟,自怜寒月照山翁。
曲从玉树歌声断。数逐金陵王气终。
故老更思王化北,南人惟唱大江东。
凭阑不见豪华事,只是江豚夜起风。
易水长虹白,将军首入秦。
荆轲无剑术,不是报仇人。
落日沧江雨,东风废苑春。
莫言三国士,犹胜六朝臣。
片语能令孙仲谋,气如山涌剑横秋。莫言诸葛成何事,万古忠言第一流。
楚国有和璧,秦王欲得之。偿以十五城,君臣徒自欺。
壮哉蔺相如,奉使无游移。一介西入秦,怒发且裂眦。
完璧竟先归,嬴政空尔为。屈身避廉颇,状若非男儿。
智勇何其全,英风千载垂。
三闾祠近楚王城,芳草年年绕砌生。雷雨若通山鬼路,丹青宜榜水仙名。
西邻狼虎原无信,南浦蛟龙岂有情。莫以独醒看众醉,一尊椒酒为君倾。