滴不尽相思血泪抛红豆,开不完春柳春花满画楼。
睡不稳纱窗风雨黄昏后,忘不了新愁与旧愁。
咽不下玉粒金莼(chún)噎满喉;照不见菱(líng)花镜里形容瘦。
展不开的眉头,挨不明的更漏。
呀!恰便似遮不住的青山隐隐,流不断的绿水悠悠。
抛着红豆相思的血和泪滴也滴不尽,满画楼的是春柳春花,开也开不完。
在风雨中的黄昏后,纱窗内的我怎么也睡不踏实,因为我忘不了旧愁加上新愁。
吃不下去珍美的饭食菜肴,看不到菱花镜里面的容貌也已经消瘦。
舒展不开的眉头,在更漏声中熬着等待不到天亮。
呀!恰巧像那远方遮不住等等隐隐约约的青山,悠悠的绿水流也流不断。
红豆:做相思之意。
金莼:到江南,莼菜应市。莼菜,在我国很早就被视为珍贵食品。
兰署乘闲日,蓬扉狎遁栖。龙柯疏玉井,凤叶下金堤。
川光摇水箭,山气上云梯。亭幽闻唳鹤,窗晓听鸣鸡。
玉轸临风奏,琼浆映月携。田家自有乐,谁肯谢青溪。
莲瓣芹丝一气香,天然泮水绕宫墙。林端不许飞鸮集,山势高骞拱凤皇。
莫说寻芳已后时,春蔬解甲茗搴旗。
松风石铫晴云盌,不是吾曹未必奇。
高第由佳句,诸生似者稀。长安带酒别,建业候潮归。稚子欢迎棹,邻人为扫扉。含情过旧浦,鸥鸟亦依依。
结屋斗山下,山深人自閒。有时歌白石,高兴在青山。
大道无夷越,虚名自触蛮。悠然得真趣,异境是仙寰。
山谷青奴娱夜,秋崖斑媛专房。
尔定婕妤失笑,尔孙流落荒凉。
瘦腰怯似柳枝柔。怕经秋。易经秋。容易西风,吹恨上眉头。
谁惜近来憔悴甚,心似醉,一丝丝、绕乱愁。
乱愁。乱愁。数更筹。衾半兜。香半留。梦也梦也,梦不到、旧日妆楼。
怪杀销魂,帘底月如钩。照遍花前携手路,人去也,剩相思、泪暗流。
前岁别、满溪风燕。今岁别、又半汀霜雁。两度丁宁,只说我、归耕晚。
真负汝,十载西畴伴。
衰杨外,枫乍染。峭帆轻、一霎吴江远。松扉竹屋村南路,粗就也、早归梦先占。
故人应笑,依旧门掩。准拟来春,相见不是梅花岸。
定是桃花岸。
国山香乳移栽旧。绕书床、满林霜后。楚臣最赏青黄糅。问得似、潇湘否。
金穰小擘怜秋九。笑一叶、踰淮辜负。闲园静锁无人叩。想冷压、西风又。