庐山倚南极,乾坤一高邱。绝顶有佳处,可作仙人楼。
诏书命我访奇品,等閒却遂平生游。白鹿洞在五老傍,我来讲席重铺张,青云见彩霞生光。
玉声左右泉不断,我行东峰涧有梁。眼明还直西南望,澄湖烟水俱苍苍。
不知乘舟者谁子,望我应恨天衢长。庐山如庐几万间,与仙作主去复还。
黄尘滔滔似海水,此山即是蓬莱山。载歌唐人诗,我句亦时发。
九江秀色行揽之,楚帆风送飞鸿没。五老五老真有情,万峰之中独自成。
何时拄杖往参立,上呼群仙下紫京。笑攀北斗挽银汉,共洗浊世邻太清。
湖北湖南度夕晖,望中山影坐来微。具区泽近九龙卧,沧海云空一鹤飞。
日月每将閒事遣,阴晴长与夙期违。清斋不独葵堪折,竹笋鲜新蕨本肥。
不观泉水即登山,诗卷长携木石间。江逆海潮穷地脉,峰参星斗入天关。
风回碧涧千川象,霜落丹厓万古颜。闻道瑶台在霄汉,野人何意问仙班。
信今传后两无功,老去心情静坐中。梦里岩松过急雨,吟边庭草汎光风。
沧波野鸟秋能白,篱落幽花晚亦红。敢学少年行乐地,北堂趋走未成翁。
蜀道本是蚕丛域,古来元不通中国。秦帝金牛计太奇,五丁费尽开山力。
鬼斧神功山为开,悬崖绝壁真奇哉。滟滪瞿塘水势猛,波流日夜声喧豗。
中有畏途称剑阁,羊肠鸟道山形恶。天梯石栈度偏难,鬼见为愁蛇为却。
猿狖呼群接臂行,山魈野魅作人声。愁云惨淡日无色,行人此际难为情。
蜀道之难已如此,临邛险恶尤无比。风俗由来似吐番,州城半绕平羌水。
君家伯氏贤大夫,五马蹀躞专城居。几度经过九折阪,宁为叱驭无回车。
闽蜀山川何隔越,寻兄万里堪愁绝。匕首长飞象耳云,马头几看峨眉月。
于今西北正烽烟,羌笛胡笳听惨然。中宵起坐肠空断,客路思家泪欲连。
蜀道之难应莫叹,长途惟有加餐饭。鹡鸰原上正相思,劝君休起乡关恨。
散步入空林,斜阳满山麓。四顾寂无人,蝉声出修竹。
冰肌皓魄红罗襦,郁金裙带悬流苏,莲舟荡漾临澄湖。
临澄湖,连臂歌,欢不来,将奈何。
风烟尘市隔,花木俗情疏。閒爱寻渔艇,静宜看道书。
岱云翻迥野,泉水灌清渠。羡尔高斋客,持觞常晏如。
天边登北楼,岁暮望南国。江梅与塞柳,莫问春消息。
鹄立朱衣正殿东,炉烟飘动讲帷风。百年礼乐逢昌运,乙夜勤劳仰圣躬。
毫末岂能裨海岳,精诚直欲感苍穹。邠风无逸前王训,稽首钧天意万重。