一双皎皎瑶台鹤,欲飞不飞如有约。老去长存万里心,碧天冲破秋寥廓。
每一招之鹤自来,鹤虽不语心颜开。呼儿洗之复更洗,本来洁白无纤埃。
一鹤先飞松顶立,若与主人高下揖。世上纷纷那得知,主人亦是瑶台客。
还留一鹤临清泉,若有所思衣飘然。记向瑶台曾洗过,已经一别三千年。
怜君栖息处,地僻少人寻。野水带茅屋,远风生竹林。
鸟声临涧响,花气隔帘深。好是关情甚,无时却废吟。
雨霁山色佳,延眺孤兴发。招提倚云根,境寂悟禅悦。
不逢岩居僧,惟见铁铸佛。空翠扑衣衿,灵异秘石窟。
乳窦极深黝,仄径盘曲折。苔滑不留趾,蹙蹜屡防蹶。
一线漏天光,峭壁忽中裂。竦身出峰脊,下视何斗绝。
恍疑魂梦醒,顿觉心目豁。摩挲苍石棱,中有唐宋碣。
曾经几劫火,古字半磨灭。暝色苍然来,去鸟望中没。
伫立更夷犹,长歌怀往哲。
剪剪寒风雪浪平,迢迢良夜泛舟轻。一钩新月随帆转,万点众星印水明。
远岫重遮烟色暗,纤云四捲海波清。前程杳霭知何处,红日东升已到城。
月转周庐映宿光,烟飘汉署引仙郎。
初披御府黄门被,已接天衣侍女香。
窗前钟报知长乐,户外铃悬是建章。
银浦初飞披南馆,羽林宿卫周庐满。
司隶陈兵入禁齐,相君留对归家晚。
珠箔高褰动阁铃,金钥乍悬传漏板。
虎观氤氲云半遮,龙池呜咽水全斜。
澹澹碧天遥度雁,盈盈宫树暗藏鸦。
露滴天街应軃柳,风回上苑想飞花。
丞郎清切连华屋,夜深尚剪芸窗烛。
起草谁为谏猎章,抽毫并和阳春曲。
天长地久颂尧年,万国欢腾侍御筵。
共道《韶》音博士奏,还闻珍膳大官传。
惭愧小臣空食禄,明朝宴会赐金钱。
长卿不羞涤器,幼舆偏喜投梭。
叔子自复佳耳,安石终奈乐何。
羽人不死居仙乡,玉函多贮长生方。试往求之隔瀛海,渺焉不免嗟汪洋。
人生百年总蜕化,累累冢并青山昂。造物偶遗自有意,莫嫌鬓雪思遮藏。
若令早暮获闻道,奚辞委骨山之阳。默数故人余有几,年来多赴松柏冈。
独我与子经丧乱,余生尚见须眉苍。老去安心耽静域,间来习静憎欢场。
闻道去年届周甲,烽烟正喜清南疆,贺客填门举寿斝,当筵尽佩茱萸囊。
先生再拜谢祝嘏,命奴置砚迎风廊。但乞吟侪作楚些,侑樽聊佐松醪香。
差免只鸡与斗酒,他年再荐桥公觞。哀吟不妨咏山鬼,醉舞共许成诗狂。
朅来往吊魏城墓,有泪暗堕棠梨旁。犹忆东风初觌面,不禁肠断悲王昌。
贤豪作达一生死,何为苦悼金蝉凉。仙亭倚酎有胜概,临风令我怀荷塘。
差年较我一岁长,久要白首浑难忘。径当放棹远相访,塔间铃语咻丁当。
娄江桥畔采芙蓉,俯仰金华旧鼎钟。
怪道主人常避客,应惭无泪哭神宗。
缄诚上达魏元君,俄顷神霄下鹤群。
顶炼大还丹鼎火,翅沾南岳岭头云。
仙人骐骥秋风远,王子笙箫午夜闻。
惆怅世间留不住,却骖鸾鹤出霞雰。
静室簾孤捲,幽光坠露多。
径寒杉影转,窗晚雪声过。
茗味沙泉合,鑪香竹霭和。
遥怀起深夕,旧寺隔沧波。