剪红情,裁绿意,花信上钗股。残日东风,不放岁华去。
有人添烛西窗,不眠侵晓,笑声转、新年莺语。
旧尊俎。玉纤曾擘黄柑,柔香系幽素。归梦湖边,还迷镜中路。
可怜千点吴霜,寒销不尽,又相对、落梅如雨。
一卷南华一炷香,身閒随处是仙乡。
竹声侵户朝眠觉,花影移阶昼坐忘。
杜曲自耕贫亦乐,柴桑可葬死何妨。
悠悠往事俱尘土,剩得头颅上雪霜。
分得南窗与世违,坐消白昼乐清时。楼头秋意一声笛,镜里岁华双鬓丝。
绿水放教通竹径,清风招不下梧枝。心期自得难为说,白鸟青山是己知。
硬骨残形知几秋,尸骸终是不风流。
顽皮死后钻须遍,都为平生不出头。
夏景恬且旷,远人疾初平。黄鸟语方熟,紫桐阴正清。
廨宇有幽处,私游无定程。归来闭双关,亦忘枯与荣。
土室作深谷,藓垣为干城。頫杉突杝架,迸笋支檐楹。
片石共坐稳,病鹤同喜晴。瘿木四五器,筇杖一两茎。
泉为葛天味,松作羲皇声。或看名画彻,或吟闲诗成。
忽枕素琴睡,时把仙书行。自然寡俦侣,莫说更纷争。
具区包地髓,震泽含天英。粤从三让来,俊造纷然生。
顾予客兹地,薄我皆为伧。唯有陆夫子,尽力提客卿。
各负出俗才,俱怀超世情。驻我一栈车,啜君数藜羹。
敲门若我访,倒屣欣逢迎。胡饼蒸甚熟,貊盘举尤轻。
茗脆不禁炙,酒肥或难倾。扫除就藤下,移榻寻虚明。
唯共陆夫子,醉与天壤并。
寒到无妨睡,僧吟不废禅。尚关经病鹤,犹滤欲枯泉。
静案贝多纸,闲炉波律烟。清谭两三句,相向自翛然。
万顷湖天碧,一星飞鹭白。
此时放怀望,不厌为浮客。
拂晓时分,霞光微露、天澄水清。湖天相映,就像一块晶莹的碧玉。一只展翅高飞的白鹭点缀其中。
此情此景更觉心胸开阔、神清气爽,要是在这样的秋江上荡舟,绝不会厌倦。
一星:这里指一只。
言经羊傅里,千古思悠然。叠嶂依祠庙,清流绕墓田。
策勋吴沼后,堕泪岘碑前。今日筹边事,谁能媲昔贤。
饯岁两番萧寺酒,怀人一卷桂林诗。遥簪碧玉春犹梦,画烛红屏晓未移。
老去篇章增跌宕,閒中岁月耐将持。宣南掌故槐龙记,付与他年话鬓丝。
画里行窝,吟边活计,秋堂余地盈笏。蓬山梦远,剩坠红、空老江笔。
门外无深辙。萧疏意、井梧自洁。祗漫与、凉灯选句,瘦笛偷声,嘉辰且课风月。
灵均怨,元亮节。任菊晚兰凋,想中怀葛。余溪带水,正望极、蒹葭如雪。
名辈从销歇。悲歌事、酒肠尚热。鸥外一翁,酬韵松陵,辑苕玉兮双玦。