想人生最苦离别,雁杳(yǎo)鱼沉,信断音绝。娇模样其实丢抹,好时光谁曾受用?穷家活逐日绷曳(yè),才过了一百五日上坟的日月,早来到二十四夜祭(jì)灶(zào)的时节。笃(dǔ)笃寞寞终岁巴结,孤孤另另彻夜咨(zī)嗟(jiē)。欢欢喜喜盼的他回来,凄凄凉凉老了人也。
想人生最苦的是离别,鸿雁杳无踪迹鱼儿沉入深处,书信断,音讯绝。娇美的模样好屈辱,大好的时光有谁曾经受用,穷家的日子一天天难以支撑,才过了一百零五天上坟扫墓的日月,又到了二十四日夜晚祭灶的时节。实实在在的终年祈祷,孤孤零零通宵叹息,欢欢喜喜把他盼了回来,凄凄凉凉人已老了头发已斑白。
雁杳鱼沉:形容书信全无,音讯渺茫。丢抹:即丢丢抹抹,梳妆打扮之意。谁曾:何曾。绷曳:勉强支持。一百五日:即寒食日。清明节前一(或二)日距上一年冬至日,刚好一百零五天。二十四夜祭灶:旧俗,每年农历腊月二十四(或二十三)日夜间祭“灶王爷”。笃笃寞寞:周旋、徘徊。咨嗟:叹息。
恨重叠,重叠恨,恨绵绵,恨满晚妆楼;愁积聚,积聚愁,愁切切,愁斟碧玉瓯(ōu);懒梳妆,梳妆懒,懒设设,懒爇(ruò)黄金兽。泪珠弹,弹珠泪,泪汪汪,汪汪不住流;病身躯,身躯病,病恹(yān)恹,病在我心头。花见我,我见花,花应憔瘦;月对咱,咱对月,月更害羞;与天说,说与天,天也还愁。
一重重暗恨绵绵不绝,在黄昏的妆楼间弥漫。我怀着越来越浓重的愁情,把碧玉的酒杯斟满。没有心情梳妆,懒懒地将炉香点燃。泪水夺眶而出,一行行没个间断。恹恹无力,全身难受,这心头才是真正的病源。我伴着花,那本来瘦弱的花枝料应更加憔悴;我对着月,月亮见了我也害羞地躲进云间。这一腔心事无人倾诉,只能诉向青天,青天因而也带上了愁颜。
懒懒设设:懒洋洋。爇:点火,加热。黄金兽:兽形的铜制香炉。
频去教人讲,不去自家忙。若得相思海上方,不道得害这些闲魔障(zhàng)。你笑我眠思梦想,则不打到你头直上。
频繁地去看望,怕人们说闲话,要是一天不去,自己就坐立不安,心里发慌。如果能得到治相思病的好药主,就用不着这样被相思手折磨得像犯了魔障。你嘲笑我故作多情瞎思乱想,要是轮到你头上你也会这样。
醉扶归:仙吕宫曲牌。句式:五五、七五、七五。频:频繁、急迫、紧急。忙:此处指内心忙乱、急迫不安。海上方:指有奇效的仙方。秦始皇曾派方士到海上去寻求长生不老的药方,故名。不道得:意为不见得,不至于,不一定。闲魔障:此指相思病。打到:俗语,碰到。头直上:即头上、直上、上面。
浅画香膏(gāo)拂紫绵。牡丹花重翠云偏。手挼(ruó)梅子并郎肩。
病起心情终是怯,困来模样不禁怜。旋移针线小窗前。
浅画黛眉,轻抹胭脂,轻拂过那紫色首饰锦盒又回想起那往日时光回想往日,那戴在发间的牡丹花重的快要把发髻压偏。捻梅浅尝,与你肩并肩同行。
大病初愈心情总是郁闷难解,身体疲乏无力,精神困顿无法出门。只能移步在小窗下慢慢的做着针线。
香膏:芳香的脂膏。翠云:形容妇女头髮乌黑浓密。挼:同“挪”揉搓。
病起:病愈。不禁:抑制不住,不由自主。旋移:缓缓。
好花开得几回看,又被东风一阵残。蜂蝶不来啼鸟去,有人还倚玉阑干。
我得南星铁如意,狂歌水仙愁击碎。世间何物堪倚声,竹管匏笙不能吹。
铁崖尝豢双铁龙,雌龙入海招其雄。千年干镆两俱化,至今怒吼吴江风。
玉鸾也复无消息,曾照广陵秋月白。广陵锻工摹影来,白鸾毛羽今变黑。
芜城雪后风正饕,寒冰一条吾手操。弹指连珠五星见,当头明月三天高。
便欲招呼箫史辈,翩然彩凤同游翱。元云之曲应天籁,世俗丝管空啁嘈。
如意从今得朋庆,以之按拍声相应。池上蕤宾方响飞,江东高唱铜琶竞。
此际官梅有芳信,吹彻箫声花欲迸。君不见道人铁脚诵《南华》,宰相铁心能赋花。
秋色满天地,君从何处来。风尘趋走日,淮海转输才。
骥足空余子,燕山有旧杯。相逢心款款,离合两裴回。
天龙古洞几年时,时雨流酥润石衣。流水桃花春不老,乱山云树翠相依。
碧鸡叫月神魂杳,白鹤凌空仙驭飞。昨夜大风环佩响,洞宾何处浪吟归?
别业薄菰浦,渔矶映橘洲。晚罾鲈鲙细,秋陇稻花稠。
泾匝长文宅,烟生鲁望舟。年来疏散趣,雅足称风流。
玉晨钟韵上清虚,画戟祥烟拱帝居。
极眼向南无限地,绿烟深处认中书。