岁晚谁同涧谷槃,一牛呼犊野烟寒。
村如有雪荞花白,山未著霜桐叶丹。
是处丰登茅店酒,老夫閒散竹皮冠。
醉归更草郊居赋,传与诗人作画看。
高卧只消云半间,随缘栽果与猿攀。
不将此手遮西日,安用吾文移北山。
双燕来时春晻霭,一牛耕处月宽闲。
溪居已息机心久,莫遣惊鸥去不还。
人情何翅抵黄间,鴥彼鸿冥杳莫攀。
宠辱可惊浮世事,是非不到好溪山。
怒鹏已较三千里,老马宁思十二閒。
丘壑傥容诗入社,肯将宗派继还还。
野鹤相将拄杖前,倚松穿竹各欣然。
山行一匝又一日,云作四邻今四年。
名教之中元有地,吾心以外别无天。
平生老仆犹疑我,不是凡夫不是仙。
展开阅读全文
山欲窈而深,路欲缭而曲。
向来始开荒,惟恐日不足。
松行四五里,云绕上下谷。
振衣千仞冈,邀月喷横玉。
於今曾几何,此与不可续。
一筇筋力疲,篮笋或更仆。
平生爱山心,安得两黄鹄。
昔如鸿翩翻,今如驱局促。
盛衰固其常,细甚太仓粟。
付之琉璃黄,浇以葡萄绿。
吾州固多士,霞佩相上下。
懿哉考亭老,伊洛与并驾。
清调荐鼎彝,黄琮加缫藉。
遂令晋之鄙,嗜学如嗜炙。
岂徒挟老笔,秋风趁雄跨。
奇文吐寒芒,明月夜相射。
要当抱遗经,与帝陈广厦。
平津二三策,夫我则不暇。
士以哭识先,兰鲍在所化。
行矣其勉旃,勿为子虚诧。
亦笑先生蔬一槃,云沈作坞卧荒寒。
童颜并已无班白,槁面旧曾如渥丹。
底用鱼烹双素尺,共知鹤化一黄冠。
芙蓉冷落秋萧索,只有篱花耐久看。
不肯诸贤季孟间,归来云月尽跻攀。
谁僧命达昔工部,未必诗穷今巨山。
两鬓雪霜多是病,一蓑烟雨可曾閒。
花前得酒微成醉,欢颊春红觉顿还。
小合回残梦,开帘转晓晖。
霞寒风不定,花落鸟惊飞。
病渴偏思柘,朝寒怯减衣。
沈钱将谢雪,持底送春归。
深院无人锁曲池,莓苔绕岸雨生衣。
绿萍合处蜻蜓立,红蓼开时蛱蝶飞。
伊川不到十年间,鱼鸟今应怪我还。
浪得浮名销壮节,羞将白发见青山。
野花向客开如笑,芳草留人意自闲。
却到谢公题壁处,向风清泪独潺潺。