五云天近昼香残,红白花枝满药阑。一夜东风吹小雨,殿头持卷隔帘看。
可种梅花便可居,此身安处即吾庐。
胸中丘壑无今古,笔底烟霞自卷舒。
着脚且坚君子操,知心自有圣人书。
吾侪幸是苕川客,只好溪头学钓鱼。
穷冬自萧疏,小垒玄云开。
使君掷虎符,行矣何遽哉。
父老相与言,未言心已哀。
自云好使君,抚我如婴孩。
天不为我旱,人不为我灾。
使君今已行,力挽不可回。
举手向父老,听我勿我猜。
赤骥万里足,瑶池倏往来。
伏枥方丈间,何其等驽骀。
丹凤隘寥廓,五湖看如杯。
修羽落樊笼,安得一毰毸。
骥非伏枥姿,凤当翔九垓。
使君禀天秀,磊磊真长才。
峡裹三家村,胡为久徘徊。
况与艰运偶,中州涨胡埃。
天子急亲贤,搜访群草莱。
一麾谅其微,千里良需材。
弃去自腾踏,为国除祸胎。
父老休嗟惜,功勋在云台。
病起伤春独倚门,唤人鹦鹉隔帘闻。无情最是东风恶,瘦却梨花一片云。
墙阴地下潴春潦,便被儿童唤作池。微雨复来时点缀,好风肯至亦涟漪。
白鹅绿鸭容相就,蚯蚓虾蟆圣早知。江海自方吾与子,看渠泛泛得多时。
白马游何处,青楼日正长。凤箫抛旧曲,鸾镜懒新妆。
玄鸟深巢静,飞花入户香。虽非窦滔妇,锦字已成章。
佳名望夫处,苔藓封孤石。万里水连天,巴江暮云碧。
湘妃泣下竹成斑,子规夜啼江树白。
蜀国春与秋,岷江朝夕流。长波东接海,万里至扬州。
开门面淮甸,楚俗饶欢宴。舞榭黄金梯,歌楼白云面。
荡子未言归,池塘月如练。
善苗栖亩昭灵贶,禁苑鸣銮值素秋。
斂籍神仓符礼本,采诗良耜庆农收。
宴开云幄皇慈洽,日驻天衢睿赏留。
千载逢辰增岳抃,清尘叨从属车游。
楚驿独闲望,山村秋暮天。
数峰横夕照,一笛起江船。
遣恨须言命,冥心渐学禅。
迟迟未回首,深谷暗寒烟。