不肯诸贤季孟间,归来云月尽跻攀。
谁僧命达昔工部,未必诗穷今巨山。
两鬓雪霜多是病,一蓑烟雨可曾閒。
花前得酒微成醉,欢颊春红觉顿还。
亦笑先生蔬一槃,云沈作坞卧荒寒。
童颜并已无班白,槁面旧曾如渥丹。
底用鱼烹双素尺,共知鹤化一黄冠。
芙蓉冷落秋萧索,只有篱花耐久看。
山欲窈而深,路欲缭而曲。
向来始开荒,惟恐日不足。
松行四五里,云绕上下谷。
振衣千仞冈,邀月喷横玉。
於今曾几何,此与不可续。
一筇筋力疲,篮笋或更仆。
平生爱山心,安得两黄鹄。
昔如鸿翩翻,今如驱局促。
盛衰固其常,细甚太仓粟。
付之琉璃黄,浇以葡萄绿。
吾州固多士,霞佩相上下。
懿哉考亭老,伊洛与并驾。
清调荐鼎彝,黄琮加缫藉。
遂令晋之鄙,嗜学如嗜炙。
岂徒挟老笔,秋风趁雄跨。
奇文吐寒芒,明月夜相射。
要当抱遗经,与帝陈广厦。
平津二三策,夫我则不暇。
士以哭识先,兰鲍在所化。
行矣其勉旃,勿为子虚诧。
野鹤相将拄杖前,倚松穿竹各欣然。
山行一匝又一日,云作四邻今四年。
名教之中元有地,吾心以外别无天。
平生老仆犹疑我,不是凡夫不是仙。
病鹘孤飞俗眼丑,每夜江边宿衰柳。清秋落日已侧身,
过雁归鸦错回首。紧脑雄姿迷所向,疏翮稀毛不可状。
强神迷复皂雕前,俊才早在苍鹰上。风涛飒飒寒山阴,
熊罴欲蛰龙蛇深。念尔此时有一掷,失声溅血非其心。
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
一陈东风一阵寒,芭蕉长过石阑干。
只消几个瞢腾醉,看得春光到牡丹。
瞿宗吉云:“此诗刺淮张用事诸人也。
”
柳色溪头相照深,诗翁收拾寄清吟。晚风吹散千丝缕,巧系游人夜夜心。
百舌穿林语未完,悠悠归梦忽惊残。心知庭外春霜重,裘压单衾觉晓寒。
共道芳春好,其如老病侵。谁同一樽酒,时醉百花阴。
应接非吾事,疏狂见客心。因思故山侣,怅望白云深。