粪火堆头潦倒身,且无花鸟闹芳春。
口边白醭心如铁,甘作丛林不义人。
马省曾行处,连嘶渡晚河。忽惊乡树出,渐识路人多。
细径穿禾黍,颓垣压薜萝。乍归犹似客,邻叟亦相过。
王子千年后,笙音五夜闻。逶迤绕清洛,断续下仙云。泄泄飘难定,啾啾曲未分。松风助幽律,波月动轻文。凤管听何远,鸾声若在群。暗空思羽盖,馀气自氛氲。
先生自卫客西畿,乐道安间绝世机。
再命初筵终不起,独甘穷巷寂无依。
贯穿百代尝探古,吟咏千篇亦造微。
珍重相知忽相访,醉和风雨夜深归。
东城结宇敞千寻,北阙回舆具四临。丽日祥烟承罕毕,
轻荑弱草藉衣簪。秦商重沓云岩近,河渭萦纡雾壑深。
谬接鹓鸿陪赏乐,还欣鱼鸟遂飞沉。
牵牛南渡象昭回,学凤楼成帝女来。
平旦鹓鸾歌舞席,方宵鹦鹉献酬杯。
吾今果何为,辄作塞外游。立马南天门,群山郁纠缪。
风吹冒谷云,败絮拥破褠。日光漏其间,金碧乱我眸。
黑者黑如䃜,赤者赤似髹。数峰忽雪白,宛以粉笔钩。
此理不可识,冈峦浩难收。化为曲江涛,万马奔涛头。
阴阳互追蹴,向背纷杂糅。使当作此画,皴法何处求。
方知倪黄辈,足不踏九州。只写江南山,水墨森清秋。
但言江山好,未睹行役忧。宁知点点烟,中有万古愁。
天低落日大,客与孤鸦投。
身没碧峰里,门人改葬期。买山寻主远,垒塔化人迟。鬼火穿空院,秋萤入素帷。黄昏溪路上,闻哭竺乾师。
一点灵光,轮回万劫,胎卵湿化无歇。苦海无涯,生灭甚时彻。无根四大非坚固,恋此个形骸何太拙。把浮沉世梦磨开,慧剑割断根孽。逍遥物外生涯,随分乐天知命,闲伴风月。抱守元阳,神气自交结。乾坤倒颠翻离坎,这既济天然非扭捏。有春生夏长秋成,万汇一气无别。
一簇疏篱有野花,不应青女妒容华。
繁英自剪无人插。只有黄蜂趁蜂两衙。