六年前见倾城色,犹是云英未嫁身。今日相逢重问姓,座中愁杀白头人。
我昔行迈历幽蓟,太行一气连青葱。黄河落日照襟带,滹沱浊浪凌秋穹。
渔阳草枯露沙碛,朔风大雪迷飞蓬。此时盘槊据鞍马,一逝千里无留踪。
今来野岸趁估舶,波涛直下江之东。名流要作五湖长,烟云万里开心胸。
石尤挞船忽作虐,怒潮簸荡蛟龙宫。冰夷击鼓巨鳌立,天吴惨淡骄青空。
虎蛟水兕亦奔匿,金支翠羽光曈昽。西望蕲黄不百里,五日不到心忡忡。
桓公捉尘对刘尹,纵有意气安得雄。鼻息闭置气不出,帷车新妇将无同。
运租且学袁彦伯,贵人那是曹景宗。何当快意继宗悫,扬帆破浪乘长风。
二月云烟傍翠岑,百年怀抱故人心。天涯雨色愁羊角,春日风光忆凤林。
孤馆夜寒灯寂寂,小池花好树森森。相逢咫尺人如许,时对音书泪不禁。
屋尽梅花梦亦寒,徘徊犹自倚阑干。天涯老友云中至,驴背新诗树底看。
半世易过闲日少,两年忽别会时难。笑谈不尽风如剪,惆怅长天月又残。
江柳依依水国春,眼中时序一番新。未誇石室逢仙客,且喜临邛有故人。
酒盏浸消千古恨,莺花聊伴百年身。韶光转瞬须臾事,莫漫停歌泪满巾。
把酒临双碧,波光照眼明。天风吹海月,客思满江声。
塔护蛟龙睡,门寻鸥鹭盟。醉来幽兴极,渔笛暮烟横。
三秋卧病叹支离,冷雨幽窗祇自悲。换得衰颜惊鹊镜,移来废砚触蛛丝。
暂抛世累钟残后,顿起乡心叶落时。莫道身慵生事减,池塘犹示惠连诗。
落照古管州,青天雪尽头。群山飞叶尽,孤客鬓毛秋。
远色镫随树,寒声角满栖。鲁连江海迹,此地十年留。
寂寞流苏冷绣茵,倚屏山枕惹香尘,小庭花露泣浓春。
刘阮(ruǎn)信非仙洞客,嫦娥终是月中人,此生无路访东邻。
绣花垫褥寂寞地放在帐子里,已经冰冷,只有倚着屏风的枕头仍带着芳香的气味。小小的庭院里,花朵上的露珠就像哭泣时流下的泪水,连景物也带着浓浓的春意。
刘晨和阮肇确实不是仙洞里住着的人,而嫦娥终究是月宫中的仙子。这一生,我恐怕无法追求到自己心爱的女子!
流苏:帐上的垂须,此借代为帐子。绣茵:绣花垫褥。山枕:指枕头。古代枕头多用木、瓷等制作,中凹,两端突起,其形如山,故名。惹香尘:这里是带着芳香的气味之意。香尘,香雾。
刘阮:南朝宋刘义庆小说《幽明录》中人物刘晨、阮肇二人的合称。二人俱东汉剡县人,永平年间同入天台山采药,遇二女子,留居半年辞归。及还乡,子孙已历七世。后又离乡,不知所终。信非:确实不是。信,诚然。嫦娥:中国神话人物,后羿之妻。神话中因偷食后羿自西王母处所盗得的不死药而奔月。东邻:借代为美女之称,宋玉《登徒子好色赋》:“臣里之美者,莫若臣东家之子。东家之子增之一分则太长,减之一分则大短,着粉则太白,施朱则太赤。眉如翠羽,肌如白雪,腰如束素,齿如含贝,嫣然一笑,惑阳城,迷下蔡。然此女登墙窥臣三年,至今未许也。”又司马相如《美人赋》:“臣之东邻,有一女子,玄发丰艳,蛾眉皓齿。”
山河双阙险,风雨二台尊。浪破天无岸,云垂海有门。
亲朋断消息,衰老在乾坤。欲采枫香汁,灵丸制返魂。