金鸡警神关,烛龙转严车。
阴蒙欲销散,岩谷开嘘呀。
忽然苍萝颠,涌出红莲华。
天晖初照烁,六合无藏遮。
而我灵台中,善根始萌芽。
珍重慎消息,外物如尘沙。
尔之王父东诸侯,朱门行马高修修。
严君家学又继美,年少乡书推上游。
我生苦晚百无益,犹及步趋陈太丘。
飘零不死见三世,尔复预此能言流。
风神清羸谈炙毂,生理萧条书汗牛。
今年别我忽远役,天马放靶难停留。
问渠何官县博士,横山之西江东陬。
此邦固是吴楚会,风淳土朴衣冠稠。
亦闻岩谷多古迹,最喜道途稀使驺。
公堂讲罢看山坐,香鼎茶铛相劝酬。
热官千骑岂不好,白日公庭愁督邮。
饮水茹药善自爱,岁晚相期钓沧洲。
霞屿风烟接渺溟,老仙万锸敞林扃。
峰前雁起湖云净,池面龙来海雨腥。
阅世僧间头黑白,游山客爽句丹青。
何缘飞去清源国,雨夜翛翛著翅翎。
村店依谷口,树边聊小休。鸡鸣寂傍午,客思冷如秋。
石径早桃熟,山田新麦收。居人足闲乐,涧底濯清流。
风色向林际,冷吟还水边。夕阳晴照雪,归鸟暮沈烟。
树远分高寺,山昏合冻天。仍怀北城下,镫火独萧然。
稷下争名地,此游生彩辉。听鸿关月晓,驻马岱云飞。
九族知同饥,双亲念早归。唯余嗟病母,门户渐衰微。
晓起问赤壁,挂帆江气凉。春条隔堤蔼,危堞竟山长。
雨里过樊口,云中别武昌。无由访陈迹,烟水但茫茫。
谐情自有偶,不属钗与裙。继志自有后,不必儿与孙。
丈夫奋一世,要使百世闻。生或应其声,死或传其神。
斯人谁不死?死身不死人。妻子相环哭,但思返其魂。
魂返宁有术?道在灵不泯。孰能重斯道?千载生如新。
煌煌古圣训,朋友列五伦。
山岚秾秀望中青,路转松阴步步迎。十里晴郊供野意,万家和气发欢声。
春台不觉残春景,乐国偏知众乐情。公向蜀人深有意,更怜风物暂閒行。
晋地素瘠埆,所忧冬气差。明神享其诚,瑞霰飘为花。
轻丝瞥已没,散漫扑水涯。大片殊易积,彷佛填丘窊。
饥鹰健欲击,伏虎冻不拿。北响少鸣雁,南飞绝惊鸦。
肃然天地中,靡闻一声哗。楼观动晓色,江湖压晴沙。
度曲宜鼓琴,卷叶难吹笳。顾此勤敛俗,趋时务耕畬。
三冬苟失望,二麦将不芽。造化善从欲,沾滋罔遗遐。
须为盈尺喜,勿兴祁寒嗟。清威俨开府,和气方当衙。
馀润匝千里,欢声同一家。天人报应间,其速如驰车。
我公心在民,致祷诚乃加。康衢有歌咏,继者惭馀哇。