展开阅读全文
迢递陟城隅,飞轩浩气扶。
春容来迥野,天脚入平芜。
暖吹时披拂,晴烟乍有无。
耨痕经雨遍,村迳值林迂。
长庌初休马,荒陴稍集乌。
水生蒲泽满,林缺弩台孤。
客思纷难泊,愁襟愧自拘。
久之成怅望,西北认皇都。
城市方炎热,村墟乃尔凉。
拂窗桐叶下,绕舍稻花香。
独鹤警秋露,双萤明屋梁。
卧闻机妇织,感叹夜初长。
药畦蔬垄夕阳中,带落冠欹一病翁。
步蹇每妨行乐兴,眼昏几废读书功。
露浓乍警云巢鹤,风劲先凋玉井桐。
欲赋悲秋却休去,鬓丝已是满青铜。
湖边一夜霜,庭树无秋声。
嬾不近笔砚,何以纾幽情?但有一睡耳,展转无由成。
起拥地炉暖,坐待天窗明。
一篇旧草天台赋,六幅新传太华图。
占尽人间清绝事,紫藤香起竹根炉。
雁阵横空送早寒,白头病叟住江干。
风林脱叶山容瘦,霜稻登场野色宽。
万里关河惊契阔,一尊邻曲话悲欢。
书生饿死寻常事,那得重弹挂壁冠。
今日鹊噪檐,邢赵别我西。
老怀易感慨,近别亦惨凄。
自我卧孤村,海内无轮蹄。
垂虹秋愈佳,不得同装齎。
临海铜灯喜夜长,蕲春笛簟怨秋凉。
世间生灭无穷境,尽付山房一炷香。
稽山九十翁,病起无气力。
拥杖牧鸡豚,乃是老人职。
一杯芋糁羹,孙子唤翁食。
既饱负朝阳,自愧尔何德!
牙齿漂浮欲半空,此生已付有无中。
一杯藜粥枫林下,时与邻翁说岁丰。