萧然一室无馀物,短剑孤琴是旧知。闲里偏嫌人事扰,梦中亦怯世途危。
久违故旧缘多病,断送光阴赖有诗。天命穷通皆一定,且倾尊酒不须悲。
千嶂松风百嶂云,春山行遍此寻君。林园花尽逢人少,赖有莺声到处闻。
邻里争来贺,三朝礼数频。只是羞抬眼,识郎犹未真。
山路本无雨,雾滃露点湿。
脚滑几欲缩,举步真如絷。
剉过万千山,云磴莫计级。
更多仙泉甘,潭深绝绠汲。
力疲骨节酸,远眺空伫立。
旷怀无与言,付与诗收拾。
自信何为者,乾坤一庶民。默参閒里味,睡友梦中人。
俯仰难逃俗,文章莫济贫。桃源津得问,何处不藏身。
霖雨发初霁,孤云湿犹飞。遥峰浮积翠,水际涵轻晖。
悠然恣所适,采采新蕨薇。岂无同心人,形迹与我违。
春风自骀宕,日暮吹萝衣。
朝来弄日花头密,暗里窥春柳眼多。
任是老人情意薄,个般时节奈愁何。
拟求冰雪向刘叉,琢作方壶不带瑕。
要把露华和月贮,将归书室浸梅花。
野外常无事,多看种树书。迂顽堪自笑,踯躅欲焉如。
饮客中山酒,寻春下泽车。倦游频息驾,意惬即吾庐。
一年唯此两三辰,落拓东风不藉春。歌酒家家花处处,何曾紫陌有闲人。