宝铎摇青汉,金轮逼紫微。众香攒绣栱,九级敞琼扉。
仙乐飘空下,天花杂雨飞。万形纷崒嵂,千仞转高巍。
槛頫霆相激,棂开月吐辉。侵云看树小,入海见山稀。
侧足应防险,观心拟息机。永言齐浩劫,更拂六铢衣。
遁迹在空山,生涯寄场圃。柴门到者稀,满地梨花雨。
芳菲不少住,白日定空长。庭树暗新绿,春衣生晚凉。
悠悠向时节,细细到壶觞。谁使风前絮,来参醉后狂。
平日日在檐,今日日在堂。西风稍已急,百草不复芳。
蟋蟀何独悲,戚戚鸣四墙。客子多所感,中夕起徬徨。
贫病自早衰,何必秋气凉。心忧不能眠,非惟寒夜长。
青梅如豆带烟垂,紫蕨成拳着雨肥。
只有小桥杨柳外,杏花未肯放春归。
去年秋杪遥相送,今岁冬残复此行。寸草独牵千里思,一枝同有上林情。
江枫野泊停霜夜,海日官船动水程。何处逢人问消息,梅花南国望春生。
抱璞声名旧,逢时意气殊。麒麟出天厩,騕袅在云衢。
世史称司马,英词继董孤。遥知东观里,终日会文儒。
白日丽高隅,流光照我堂。临堂理妙曲,哀怨断人肠。
妙曲何所怨,怨此天一方。同心与我言,蔼若春兰芳。
如何久离居,使我重感伤。王睢不匹处,玄燕必双翔。
朝出国门望,至夕犹徬徨。往往飞花处,为君停玉觞。
红颜难久恃,春华不再扬。愿君重明信,无使两情忘。
日维乙未月丙戌,青天无云月东出。
舟人喧豗夜涛发,翻沙转石纷出没。
是时水浅舟在地,闸门崔嵬昼方闭。
闸官醉睡夫走藏,仓卒招呼百无计。
民船弃死争赴闸,楫倒樯摧动交碎。
舟人号豗乞性命,十里呼声震天地。
我时兀坐惊舂撞,揽衣而起心徬徨。
同行无人仆隶散,独与船月相低昂。
攀崖陟磴不得上,咫尺如在天一方。
流行坎止信有数,向来蔑视淮与江。
霜风欺人衣袂薄,呼童酌酒累数觞。
灯残酒醒闸亦过,北斗堕地天茫茫。
霜落江始寒,枫叶绿未脱。
客行悲清秋,永路苦不达。
沧波眇川汜(sì),白日隐天末。
停棹依林峦,惊猿相叫聒(guō)。
夜分河汉转,起视溟(míng)涨阔。
凉风何萧萧,流水鸣活活。
浦沙净如洗,海月明可掇(duō)。
兰交空怀思,琼树讵(jù)解渴。
勖(xù)哉沧洲心,岁晚庶(shù)不夺。
幽赏颇自得,兴远与谁豁。
秋天的霜落了,江水变得寒冷,可枫叶仍然是绿色,还没有脱落。
游客在外,路途遥远难以到达目的地,加上寒冷的秋季,心情更加悲戚。
大江烟波渺渺,长天浮云掩蔽白日。
在山峦密林间泊船,猿猴哀啼不绝,使人心惊。
中夜起看天上河汉旋转,下视大江潮水汹涌。
凉风萧萧,流水呜鸣。
江浦沙滩干净如洗,明亮的海月,让人想拾取弄掇。
怀念你,高洁的朋友,身如琼树,心如惠兰,如饥似渴。
让我们相互勉励,让沧洲的高洁之心不因年老而屈服社会现实。
欣赏幽静的风景很自由自在,除你以外,还可以与谁豁开心胸交谈呢。
川汜:水滨。
夜分:夜半。河汉:即银河。溟涨:大海。
活活:流水声。
掇:拾取。
琼树:亦喻指友人。《古文苑》卷四李陵《赠别苏武》:“思得琼树枝,以解长渴饥。”
勖:勉励。
兴远:意兴高远。豁:抒发。