竟似山阴雪夜船,有怀安道却徒然。登楼尚滞艰难日,投笔徒悲壮盛年。
潮势远吞孤鹤岸,笛声高遍晚鸦天。几家村店沉吟处,又向舟师索酒钱。
儒冠宁误我,壮志自多违。昭代尊经术,先生尚布衣。
清言今夕共,大隐昔人稀。预恐苍山麓,无从候少微。
卓郑簪裾密作林,相如贫病强来临。
藜羹才饱无他志,肉食饿充有媿心。
死马偶能逢市骨,滥竽常恐负知音。
古来一饭皆论报,何日王孙遂有金。
华封西祝尧,贵寿多男子。二贤无主后,贫贱大壮齿。
未成鸿鹄姿,遽顿骅骝趾。子渊将叔度,自古不得已。
渠去日一帆春水。
侬到日也一帆秋水。
怪道相逢,翻不是相期地。
无一语,只当相逢未。
霜风紧,霜叶脆。
上危梯,九日层楼倚。
楼头纵得潜携手,催去也,怨鹦鹉红嘴。
别时真惜,住也无计。
此恨绵绵,讵已每遇登高会,便洒登高泪。
礼义生富足,为富或不仁。谁能如吴君,捐己以惠人。
开塾延师儒,聚书教比邻。岂徒名誉美,要使风俗淳。
人物方眇然,作养当及辰。文章虽致身,经术乃新民。
宣公相业著,辅子理学醇。二贤乡先正,千载德不泯。
吴君真盛举,勉哉继前尘。何当袭春服,从子语水滨。
硕贤静广州,信为天下贞。屈兹大将佐,藉彼延阁英。
声动柳吴兴,郊饯意不轻。吾知段夫子,高论关苍生。
处以德为藩,出则道可行。遥知南楼会,新景当诗情。
天高林瘴洗,秋远海色清。时泰罢飞檄,唯应颂公成。
横石三五片,长松一两株。对君俗人眼,真兴理当无。
野老披荷叶,家童扫栗跗。竹林千户封,甘橘万头奴。
君见愚公谷,真言此谷愚。
日晚荒城上,苍茫馀落晖。都护楼兰返,将军疏勒归。
马有风尘气,人多关塞衣。阵云平不动,秋蓬卷欲飞。
闻道楼船战,今年不解围。
愦愦天公晓,精神殊乏少。一郡催曙鸡,数处惊眠鸟。
其觉乃于于,其忧惟悄悄。张仪称行薄,管仲称器小。
天下有情人,居然性灵夭。