涧边蟠木岁时深,更著华亭倚翠阴。风下四山蛟起舞,洞中搅动蛰龙心。
尘飞不到空,露湿翠微宫。鹤影石桥月,箫声松殿风。绿毛辞世女,白发入壶翁。借问烧丹处,桃花几遍红。
骊珠一颗千仞渊,渔翁探得遭骊眠。
一朝吹堕千万颗,恐是蛟骊卧半天。
骈花俪叶妙天下,文赋直追古班马。
手抉河汉裂锦章,写在诗歌轧骚雅。
大篇赤手捕长蛇,不须控勒骑生騧。
短篇任意起忽伏,苍江浩浩涛中槎。
文章妙手压场屋,到底亡羊还得鹿。
庐陵方买载月舟,清淡又展朝天轴。
军将打门书一封,呼起醉梦为醒忪。
只怕至宝不肯留山中,雷霆风雨取去还蛟龙。
十万鸣弦报吉囊,野心狼子是花当。连姻故自轻中国,分道频看入汉疆。
推毂丈人空肉食,操戈遗孽尚萧墙。不应千羽修文日,岁岁三关有战场。
快着青冥软玉鞭,稳骑騄耳踏云烟。便持全蜀无双誉,去听宾胪第一传。
众所望君皆尔耳,人之好我岂云然。古来名下无虚士,试玩盈科放海篇。
冰霜结严寒,生意久寥落。此时天地心,独有梅先觉。
天涯登眺泪,滴滴堕清笳。雪汨峰头树,春迟塞上花。
滞辽归雁少,望越暮云赊。心境同庄舄,哀吟为丧家。
冬气嫌恒燠,玄冥似力争。排林风阵猛,走砌雪珠明。
冻偪山犍老,狂知市犬惊。儿童誇暂见,贮掌弄琼英。
溪谷含冰雪,川原见草芽。春生三峡水,日照万人家。
时节长如此,风光会有涯。唯应多美酒,厌看海棠花。
摇心夺目瑞光浓,旅梦初回午夜中。共有情怀悲故国,忽无天地独凌风。
鸿鸣大泽惭霜羽,树尽琼枝比月宫。谁识此中真富贵,锦堂春色未曾工。