富贵得意如登天,自计一跌理不全,昼食忘味夜贵眠,渠过一日如一年。
春蚕得衣耕得食,农功初成各休息,卖酒垆边纷鼓笛,我过一年如一日。
二者求兼势安可,与我周旋宁作我。
春城桃李岂不妍,雪涧未妨松磊砢。
人生祸福难遽论,庙牺乌得为孤豚?君不见猎徒父子牵黄犬,岁岁秋风下蔡门
官闲身自得,客至眼殊明。
静算棋生死,闲分酒浊清。
悠然剧谈罢,偶尔小诗成。
但恨桑麻事,无人与共评。
山光秀可餐,溪水清可啜。
白云映空碧,突起若积雪。
我行溪山间,灵府为澄澈。
崚嶒崖角立,蟠屈路九折。
黄杨与冬青,郁郁自成列;其根贯石罅,横逸相纠结。
上扪鵰鹘巢,下历豺虎穴。
流泉不可见,锵然响环玦。
出山日已暮,林火远明灭。
小息得樵家,题诗记幽绝。
南出柴门即是山,青鞋踏破白云间。
旋偿酒券何时足?罢诺僧碑尽日闲。
三尺古琴余爨迹,一枝禅杖带湘斑。
吾庐北望云烟里,又伴纷纷宿鸟还。
五尺桄榔杖,二寸栟榈冠,往来山谷中,发白面渥丹。
初非乳石力,所得怀抱宽。
入寺不寻僧,自爱松风寒。
松风晚少静,我意殊未阑。
却寻归村路,白石明青滩。
七十衰翁短鬓斑,药瓢藤杖伴清闲。
平生恶路羊肠阪,晚岁羸躯饭颗山。
一寸塔余青霭外,数声钟下翠微间。
往来处处皆奇绝,莫道先生兴尽还。
闲人日日得闲行,况值今朝小雨晴。
水浅游鱼浑可数,山深药草半无名。
临溪旋唤罾船渡,过寺初闻浴鼓声。
小醉未应风味减,满盘青杏伴朱樱。
百年鼎鼎世共悲,晨钟暮鼓无休时。
碧桃红杏易零落,翠眉玉颊多别离。
涉江采菱风败意,登楼侍月云为祟。
功名常畏谤谗兴,富贵每同衰病至。
人生可叹十八九,自古危机无妙手。
正令插翮上青云,不如得钱即沽酒。
上樽不解散牢愁,灵药安能扶死病?千钧强弩无自射虚空,六出奇计终难逃定命。
人生斯世无别巧,要在遇物心不竞。
忧忘寝食怒裂眦,孰若凭高寄孤咏。
炎天一葛冬一裘,藜羹饭糗勿豫谋。
耳边闲事有何极,正可付之风马牛。
冠一免不可以复冠,门一杜不可以复开。
山林兀兀但俟死,台省衮衮吁可哀!巨材倒壑亦已矣,万牛欲挽真难哉!阿房铜人其重各千石,回首变化为风埃。
吾曹浮脆不自悟,乃欲冠剑常催嵬。
劝君饮勿用杯酌,但当手提北斗魁,挹乾东海见蓬莱,安用俛首为低摧!