西方仙子服丹砂,幻作江天第一花。未合上林凝暮雪,偏宜大庾映朝霞。
繁芳玉立夹胡床,勾引春韶午梦长。
有眼尽迷空裹色,无心方识定中香。
寒瓶虚插一枝斜,留待春风放霁华。
已信不冰方着水,可怜欲槁更开花。
竹屋茅檐一树斜,冰霜意气盖韶华。
有余不尽如知道,半已青青半尚花。
冰霜结严寒,生意久寥落。此时天地心,独有梅先觉。
草木凋枯日,冰霜酷烈时。香深天地苦,花发古今奇。
岁月嗟何暮,风光占未迟。孤芳谁独赏,应与野人期。
今秋乡里荐贤书,年少周郎智有馀。全得凤毛增意气,正联鸿翼上空虚。
汝南月旦评无愧,诸老先生谢不如。衰白惭居丈人行,长风犹欲助吹嘘。
李某崆峒人,生长西北蕃。赤鬓如猬毛,仅能为汉言。
筋力勇自负,马上带两鞬。作贼十数年,身有百刃痕。
泳河不用舟,羊革随轻轩。危厄辄自脱,天幸尚得存。
过壮忽自悔,翻然归汉恩。徙家汾水阳,百口蒙轻温。
拜官随立功,俄列上閤门。封侯未可量,专城谁复论。
已见狄将军,堂堂枢府尊。由来功名际,雕鹗胜皇鹓。
富贵百恶除,讵问钳黥髡。岂与诗书士,履绳不敢奔。
终身蹈薄冰,众口犹喧喧。
古梅飘古香,新梅缀新妆。那枝传妾恨,何树近君乡。
野竹幽花夹道迎,绀园金刹望中明。海天风色云笼树,山国春寒雨满城。
最觉龙鳞图画润,生憎鸟羽毳衣轻。迷源复作留连住,寻壑犹能窈窕行。