别日何易会日难。
山川悠远路漫漫。
郁陶思君未敢言。
寄书浮云往不还。
涕零雨面毁形颜。
谁能怀忧独不叹。
耿耿伏枕不能眠。
披衣出户步东西。
展诗清歌聊自宽。
乐往哀来摧心肝。
悲风清厉秋气寒。
罗帷徐动经秦轩。
仰戴星月观云间。
飞鸟晨鸣。
声气可怜。
留连怀顾不自存。
从军朔方久,未省用干戈。只以恩信及,自然戎虏和。
边声动白草,烧色入枯河。每度因看猎,令人勇气多。
岁岁但防虏,西征早晚休。匈奴不系颈,汉将但封侯。
夕照低烽火,寒笳咽戍楼。燕然山上字,男子见须羞。
茂陵家四壁,不必在成都。老矣招魂苦,伤哉问影孤。
市中宁有虎,屋上岂无乌。四海皆行路,吾何必此途。
皇娲化万象,赋受无奇偏。胡为堕爱境,亦为尤物牵。
煌煌灵祠花,玉蕊冠春妍。婉如倾国姝,独立江湖边。
顾惜怨夺移,含秀梁宫烟。青黄竟自寇,始信拥肿全。
珍材归好事,肌理致且坚。瑑刻方寸馀,遗像规汾壖。
愿言税灵驭,要复安所怜。神游妙难诘,岂以大小悬。
槐根开梦国,橘实游棋仙。静想宝龛中,坐纳东南天。
况有大者存,指顾超八埏。
道家奠灵简,自昔仰神仙。真子今将命,苍生福可传。
江山寻故国,城郭信依然。二室遥相望,云回洞里天。
海上清光发,边营照转凄。深闺此宵梦,带月过辽西。
庭树亦如昨,故人来何时。
花花自蚤发,偏尔独开迟。
胡兵屯蓟北,汉将起山西。故人轻百战,聊欲定三齐。
风前喷画角,云上舞飞梯。雁塞秋声远,龙沙云路迷。
燕然自可勒,函谷讵须泥。
剑佩芙蓉秋水明,孤忠自许命全轻。长安一片笙歌月,不照卢龙塞外情。