银床叶暗飘,霜月夜迢迢。
寒极犀难辟,忧多酒漫消。
荀炉残更换,湘瑟罢仍调。
谁道河流浅,盈盈万里遥。
林峦十里上巉岩,飞槛初凭缥缈间。
夔子风烟依白帝,夜郎耕稼接鸟蛮。
砌横乱石遥临涧,门对高峰近带山。
咫尺惊湍呈莫测,每来登此念乡关。
古道遥临水,荒城早闭门。
乱山衔落照,归鸟下空园。
江口渔人舫,崖腰桑树村。
客愁何可奈,有酒莫空樽。
玉人风味夙相亲,骨法多奇巫峡神。何幸丹青烦右相,坐令虚室四时春。
高楼闻枕大湖边,湖上青山山下田。共羡子真居谷口,方知彩泽爱斜川。
扁舟拟棹剡溪雪,蓬阁思登阆苑天。忽睹新吟如问渡,渔歌樵唱落尊前。
独抗尘容过梵宫,残阳犹自拖微红。
黄牛下坂前溪雨,绿竹摇窗曲径风。
石露危崖山骨出,水流深涧地喉通。
绳床兀坐清无寐,满耳蛙鸣芦荻中。
湘乡太傅轲雄俦,笔力横挽三千秋。吾师继之道益大,如开沧海朝群流。
罗珠网玉不知数,我瓦砾耳犹相收。束发受书今十载,足疲路远无时休。
扶摇羊角未能上,飞抢还作榆枋游。天寒岁晚林木死,风烟惨淡交龙虬。
凄绝曾张旧游处,白日一跌归冥幽。孤寒八百沦草莽,大帙三万开穷愁。
孰料纷拿燕雀际,鸾章凤质惊双眸。吐气刚如断马剑,论文高似元龙楼。
诸公谁司荐达事,蘋藻可以为神馐。昨来苦语更牵挽,归期已决焉能留。
事变真难巧历算,出处或作山灵羞。侯王将相亦人耳,空有馀责如山丘。
蒲帆六幅送斜阳。稻花香。夜苍凉。波上喧阗,箫鼓趁归航。
听得楼头呼白堕,山月吐,好飞觞。
元龙百尺任颓唐。面崇冈。瞰方塘。醉倚栏杆,何似倚沙棠。
对此茫茫愁并集,浑不寐,水天长。
桥北桥南千百树,绿烟金穗映清流。
青闺(guī)娟眼窥人过,翠染柔丝带雨稠(chóu)。
没幸章台成别恨,有情灞(bà)岸管离愁。
塞垣(yuán)多少思归客,留着长条赠远游。
青闺:原指女子居住的闺房。娟眼:原形容女子娟秀的眼睛。此处均用来形容柳树的叶芽。
灞岸:即灞水岸边,在陕西长安县东。河上有灞桥,汉唐人送客多至此,常折柳赠别,表示依依惜别之意,故云“有情灞岸管离愁”。
塞垣:边境地带。
任城百雉何突兀,城边古道层楼出。楼上仙人去不还,杨柳芙蓉自披拂。
清平奏曲是何年,天子呼来尚醉眠。何如采石矶头夜,捉月骑鲸飞上天。
天边明月依然在,清光夜夜生沧海。玉楼高处几经春,虬龙何日洒飞鳞。