赤县官曹拥材杰,软裘快马当冰雪。长安苦寒谁独悲,
杜陵野老骨欲折。南山豆苗早荒秽,青门瓜地新冻裂。
乡里儿童项领成,朝廷故旧礼数绝。自然弃掷与时异,
况乃疏顽临事拙。饥卧动即向一旬,敝裘何啻联百结。
君不见空墙日色晚,此老无声泪垂血。
清辰采菊东山阳,紫茎绿叶垂幽芳。世人贵薏贱真菊,弃置在野容堪伤。
萧敷艾荣苦迫压,谁复过问荒丘旁?秋霜杀物百卉死,若抱晚节天为彰。
空山无人蔚深秀,正色独得中央黄。流传伪种世竞采,柴色夺正工时妆。
此花隐逸应鲜识,山中开并神芝光。我生于时得秋气,独寡时好成清狂。
黄金照耀忽满谷,采撷宁使英华藏。度阡越陌野则获,烟萸露柏珍同囊。
贵之为宝贱则草,齐东野语非吾诳。要之摧折世俗手,毋如老死荒山荒。
吁嗟乎!故园有菊看不得,开傍战场空太息。采花酿酒强作欢,共保风尘好颜色。
乍愿君如天上之月出海复东来,不愿君如东流之水到海不复回。
有情之月无情水,黯然消魂别而已。况复一家判胡越?
百年去乡里,关门断雁河绝鲤。万金不买书一纸。
噫嘻乎嗟哉!远游子,春风三月戒行李。留不住箫上声,拭不灭玉上名。
千尘万劫,销不得屋梁落月之相思、河梁落日之离情。
山中水,出山不复清;海中月,出海还复明。不惜君远别,惜君长决绝。
知君来不来,看取重圆月。
曾见王郎海上行,十年重晤凤皇城。消磨花月新诗卷,沉郁风云旧酒兵。
往事欲谈宜痛哭,此生贻误是浮名。尊前豪语劳君记,孤负移山志不成。
鹧鸪啼后子规啼,更送新声渡海西。愿祝禽言成准卜,与圆佳梦到春闺。
三年变态无不有,世界非新亦非旧。前颠后仆人几何,新不能维旧难守。
此时独立苍茫人,诗且罢吟合呼酒。可怜磊块浇难消,谁能写向丹青手?
荷君诺我颊添毫,如何阁笔三年久?幸不障面羞彦回,更不函头哀㑌冑。
还我堂堂地做人,所贵完身成不朽。平生儒冠久自厌,长剑横腰衣短后。
不妨图我作老兵,天下于今武方右。乞君速践息壤言,勿使神龙空见首。
剪得春词不忍看,雨深怕近碧阑干。
春无些力吹成雪,未必杏花能耐寒。
花不知愁句又尘,晚寒独自倚栏频。
一分心事一分雨,春负予耶予负春。
白日静中消,忘言赋解嘲。叶疏犹可幄,云浅亦堪巢。
清拟圣人酒,澹于君子交。悠然无藉在,檐铎听风敲。
九华空众山,尤物在尘寰。迥出云雨上,朝来眉睫间。
有人皆毓胜,无豹不藏斑。官舍轩楹豁,凭阑莫掩关。