郁蒸作不解,风雨来有信,岂惟窗户清,更喜草木润。
简编既陈前,灯火亦可近。
跂予望圣贤,倾河洗骄吝。
扶衰幸未死,吾道其少进。
安得平生欢,怀抱为君尽?
春晚气始和,微云淡朝阳,开轩面小庭,露渍蔷薇香。
游丝卷欲尽,忽复百尺长;而我正遗事,枕藉书一床。
谗波虽稽天,未遽妨人狂。
惟当倾绿酒,莫待熟黄粱。
身是咸阳旧酒徒,龙锺犹复泥村酤。
百年略似梦长短,一醉且随家有无。
登览未应惭脚力,功名正尔叹头颅。
夕阳又凭阑干立,谁画三山岸帻图?
星稀避月明,河白映天青。入夜蝉逾急,先秋叶自零。
花枝栖露蝶,帘罅度风萤。欲唤邻翁坐,渔舟醉不醒。
五更颠风吹急雨,倒海翻江洗残暑。白浪如山泼入船,家人惊怖篙师舞。
此行十日苦滞留,我亦芦丛厌鸣橹。书生快意轻性命,十丈蒲帆百夫举。
星驰电骛三百里,坡陇联翩杂平楚。船头风浪声愈厉,助以长笛挝鼍鼓。
岂惟澎湃震山岳,直恐澒洞连后土。起看草木尽南靡,水鸟号鸣集洲渚。
稽首龙公谢风伯,区区未祷烦神许。应知老去负壮心,戏遣穷途出豪语。
浪迹天台一梦中,距今四十五秋风。
胜游回首似昨日,衰病侵人成老翁。
圣寺参差石桥外,仙蓬缥缈玉霄东。
因君又动青鞋兴,目断千峰翠倚空。
卧龙山前秋雨晴,郑子过我如夙昔。
照人眉宇寒巉巉,悬知笔有千钧力。
镜湖岁暮霜叶空,乃闻载酒同诸公。
归来湖山皆动色,新诗一纸吹清风。
文章要须到屈宋,万仞青霄下鸾凤。
区区圆美非绝伦,弹丸之评方误人!
执简曾闻侍玉螭,谪仙才调尽推奇。
能将苦语康时病,更遣丹诚动主思。
北阙亲朋瞻旧德,东吴山水入新诗。
知公自有经纶术,会见飞翔集凤池。
三径从来半草莱,席门那为故人开。
自惭不是梧桐树,安得朝阳鸣凤来。
吾州唐子他州无,闭户偏读家藏书。
志气颇闻已山立,神仙固自多楼居。
终日坐忘对燕几,有时出游骑蹇驴。
人生如此自可尔,勿羡新贵高门闾。
屠希一笔价必千,绍兴初载海内传,高皇爱赏登玉几,求书蚤暮常差肩。
一朝希死子孙弱,岁久仅可售百钱。
宣城晋陵竞声价,外虽甚饰中枵然。
鸣呼世事每如此,使我太息中夕起!