七闽四海东南曲,自有天地惟篁竹。
无诸曾拥汉入秦,归来依旧蛮夷俗。
未央长乐不诗书,何怪天涯构板屋。
人民稀少禽兽多,云盘雾结成烜燠。
楼船横海未入境,淮南早为愁蛇蝮。
自从居股徙江淮,鸟飞千里惟溪谷。
经历两世至孙氏,始闻种杏匝庐麓。
依然未识孔圣书,徒能使虎为收谷。
异端神怪非正学,但可出野惊麋鹿。
三分南北又几年,匹士单夫无或录。
开元天宝唐欲中,阑干始见盘中蓿。
日南韶石出名公,新罗二士非碌碌。
七闽转海即洙泗,仅有令孜与思勗。
令人不忍读唐书,不胜林壑溪山辱。
天心地气信有时,二三百年渐堪目。
述古大年创发迹,义理文章相接续。
蔡襄风任獬廌司,陈烈气压龙虎伏。
介夫当仁意不让,了翁守义穷弥笃。
天开道统游杨胡,一气北来若兰馥。
了翁责沈先识程,子容闻风亦知肃。
剑龙化作李延平,道理益明仁益熟。
遂生考亭子朱子,撑拓三才开{左亻右上亡下一}育。
植立纲常鳌戴地,开发蒙昧龙衔烛。
三胡三蔡与五刘,新安建安知一族。
直卿幸作东床客,照耀乾坤两冰玉。
四书才老多有见,楚辞全甫尤能读。
正叔安卿亲闻道,稍后景元亦私淑。
礼书身后得直卿,遗经未了留杨复。
奎宿分野忽在兹,神光秀气相追随。
灯窗眉宇辙不同,金玉满堂珠万斛。
遂令四书满天下,西被东渐出九服。
方将相与作齐鲁,迩微觉忘南梳沐。
贤良文学偶未设,墙角短檠充何速。
相看一一皆凤麟,相薰渐渐随鸡鹜。
古今最重是习气,圣贤为此多颦蹙。
一落千丈不可回,坚冰都在坤初六。
诗书自古不误人,明经不但为干禄。
聪明才智万景春,家国子孙千百福。
吴王醉处十馀里,照野拂衣今正繁。经雨不随山鸟散,倚风疑共路人言。愁怜粉艳飘歌席,静爱寒香扑酒樽。欲寄所思无好信,为人惆怅又黄昏。
春日更多情,风吹杖履轻。欲聆黄鸟啭,独傍绿杨行。
远甸阴云合,孤村花木荣。偶然逢野老,邀我坐柴荆。
剪断长翎入网罗,十年光景怨蹉跎。欲提长剑为游说,且卧空山学揣摩。
砧杵夜寒醒醉梦,风霜秋紧役诗魔。不须计较当时事,黄卷书中宠辱多。
炉鞴亲从锻炼来,十分确硬亦心灰。
盖空王殿承渠力,合水和泥做一回。
渐觉东风动柳条,小池春水雪初消。画梁旧垒来新燕,红药枯根茁嫩苗。
细雨侵人寒料峭,醇醪薄醉梦逍遥。已筹五两冲泥屐,溪友寻芳拟共招。
东风收雪晴,半夜春寒重。辨色纸窗明,晓角吹残梦。
畏日得凉才涉惬,因秋感岁却成悲。
君看八万四千劫,只在炉熏起灭时。
雨涨秋池三尺水,亦有秋风到池里。
荷花颜色不如故,零乱寒芦并折苇。
鸂鶒飞来依晚红,荡桨徐徐莫惊起。
擘蓬截藕尚堪餐,一醉何辞碧筩美。
殷勤蝶障与蜂遮,一点幽香不许赊。
岁岁相逢只如此,问花羞我我羞花。