山行无远近,信步入幽杳。老熊拘枯枝,向人立且跳。
因思人世间,此物应不少。
不因吾子将身试,谁识沙河几尺深。拌擞山中尘未了,更劳冰雪洗衣襟。
半揖低声问石人,何年风雨卧荒榛。威仪恍惚犹前代,不识皇家制令新。
高飞不上云,不如栖白蘋。屈身五斗粟,何似种松筠。
闻君将挂冠,筑室苕溪滨。况有朱少翁,达论可相亲。
攲枕待落月,寻花送馀春。市喧不入耳,休羡桃源人。
我亦促归计,行当趋后尘。
飒飒来何处,空岩虎一声。荡摇神女态,飘忽楚王情。
有力畴能禦,无根长自生。扫除天际雾,为放日车明。
细溜沙渠逗曲池,碧浔馀润渍蚌衣。
风休浪静如圆鉴,时有文禽照影飞。
青灯父子话从容,贫贱逾知乐意浓。从此莫忘慈教旨,诗书宜早用深功。
物我悠悠付两忘,莫春天气体平康。奇花杂映阶篱烂,佳木频分户牖香。
童冠芳盟六七辈,圣贤名教两三行。呼儿杖策嬉游罢,又复高眠向北窗。
去年程课略加勤,今岁深期日日新。万事何如吾道重,丁宁莫枉此生身。
庾关几度躝旌旗,驿使萧条去马迟。入梦故人惊夜枕,乞油双衲阻归期。
海螺雉堞催烽火,香草郊原长乱离。藿食自无廊庙意,不知衰病欲何之。