危亭披豁对苍霞,策杖重来日未斜。满目江山一尊酒,哦诗莫遣太雄誇。
屈曲上云端,似向崖阴断。行闻山鸟鸣,下与泉声乱。
去去不知疲,幽林自成玩。
迎霜破雪是寒梅,何事今年独晚开。应为花神无意管,故烦我辈著诗催。
繁英未怕随清角,疏影谁怜蘸绿杯。珍重南邻诸酒伴,又寻江路觅香来。
出门月色白如霜,静夜所思思断肠。有美人兮天一方,碧云迢迢河汉长。
河汉长,不可越。但有一寸心,含情托明月。明月照人心不移,静夜所思谁得知。
万里关山月,东西共一天。遥怜马上见,不是在家圆。
年来频向石泉窥,遁迹开幽始在斯。窈谷如从天地剖,飞流独见雨风吹。
交襟潋滟分千叠,满目菁华寄一枝。山不必高名自我,名山那许俗人知。
欲歌恐泪先放,欲望恐泪先垂。风吹日微,百草变衰。
所思寸云生,所见千林满。举手折千林,尽作一寸短。
披衣眺听秋已极,野意川心俱黯默。回风作意启晨熹,万象凄其感秋力。
远树参差翠欲浮,前峰一带光如拭。数行白鹭横青湖,几个征鸿收倦翼。
上下徘徊露霭中,弱缆欹斜疑相即。举头忽见众冥冥,自愧劳人机未息。
会当洗心向石泉,开怀露膈平胸臆。即见随缘付眼前,我自忘情物自得。
岩壑萧条世岂争,烟霞廓落人谁逼。偶书此意问秋云,秋云片片生遥色。
羡尔云中雁,春深又北翔。如何天畔客,岁久尚南荒。
心岂虞缯缴,谋非为稻粱。静观群物理,漂泊负随阳。
姜侯设脍当严冬,昨日今日皆天风。河冻未渔不易得,
凿冰恐侵河伯宫。饔人受鱼鲛人手,洗鱼磨刀鱼眼红。
无声细下飞碎雪,有骨已剁觜春葱。偏劝腹腴愧年少,
软炊香饭缘老翁。落砧何曾白纸湿,放箸未觉金盘空。
新欢便饱姜侯德,清觞异味情屡极。东归贪路自觉难,
欲别上马身无力。可怜为人好心事,于我见子真颜色。
不恨我衰子贵时,怅望且为今相忆。