国学在国,乡校在乡。
在遂曰序,在党曰庠。
虞夏殷周,厥制弥详。
家亦有塾,以修以藏。
蒙而已养,长罔不臧。
下而为士,上而侯王。
莫不有师,扶纲植常。
生人之类,赖此以生。
四海九州,以治以平。
家德户行,靡刑靡兵。
岂若后世,丧实存名。
业岂无斋,论亦有堂。
所习伊何,止于词章。
剽窃掇拾,青紫为荣。
高虚卑浅,烛理弗明。
亦儒其冠,亦公亦卿。
鄮山之塾,谁实成之。
匪有所觊,而斯营之。
一圣百贤,厥庑煌煌。
睎之则是,景行是行。
诏书发廪周饥荒,使君减价粜黄粱。奉行上意固已良,小人用心胡不臧。
㪷米大半杂以糠,横索民钱名贴量。怨语嗷嗷盈道傍,我惭寸禄偷太仓。
见之不言咎谁当,言之人指为轻狂,作诗聊语同舍郎。
曹公奸黠世无双,玄德雄才肯见容。谁把荆州资霸业,一朝云雨起蛟龙。
叠石峰前二老僧,相逢一笑见真情。社中对酒日初永,林下围棋秋始清。
尚拟维摩眠丈室,遽惊圆泽厌浮生。通幽亭冷西楼古,过客伤心涕泪横。
白璧尝遭按剑疑,古来投分要相知。惊人未有平生句,绝妙空贻幼妇词。
我亦去为庐阜客,君应多寄辋川诗。来书更觉宽陈债,八节滩头上水时。
都门供帐记当年,十里旌旗暗画船。文石班中天上客,水晶宫里地行仙。
铃斋妙画人间见,相府珍篇海内传。锦轴牙签浑未识,忽随双鲤到家边。
国初抡秀妪,分遣入周宫。但睹丘坟郁,宁知乳哺同。
后王忘昔日,颓屋锁春风。寒食莺啼切,林花落自红。
与君何处别,汴州金梁桥。下有古时水,遥接广陵潮。
君摇锦帆去,万里上云霄。我掇金光草,方期白鹤招。
鄢陵王孙称竹溪,手自栽竹堂东西。巳诧白昼雷雨入,遽使六月秋云低。
王孙拈笔传竹神,不得乃忆能传人。黄筌异世与可灭,本朝颇数东吴真。
一幅千金掷不惜,有时客来挂之壁。壁上阶前翠相射,风行琳琅戛摩仄,四座慄慄生寒色。
陂陀沙屿意势远,洞庭木落潇湘晚。白云悠悠去不返,丛篁寂寞双妃怨。
于乎画形难画心,黄陵鹧鸪啼至今。月不常盈日中昃,人生何必长悲吟。
堂有佳宾膝有琴,美酒一酌还一斟。竹溪子,斟竹叶,歌竹枝,醉据玉案吹参差。
左杯酹竹右画师,李乎孔乎吾则谁。更须名手画六逸,并画王孙逸为七。
岩高屯屋巨,谷邃至迹罕。仰之讶天缺,登顿徒云满。
木零鹘巢露,松冷猿啸缓。一滴聆不厌,五级袅可践。