今夜乌栖向何处,哑哑飞绕深宫树。宫中美人醉不醒,空劳尔乌啼到明。
战城南,死河北,河鱼上食乌意逼。为鱼谓乌,莫竞微躯。
城东新战斗,尸尸枕藉尽肥腴。飞骑出没,残兵计谋。
敌踪今暂远,功赏可尸求。尸莫守,泣冤燐,闭腐口。
愿乌相食先自首,首蒙贼名安可朽。生负国恩,死为人冒功。
兵言何伤,尸心不同。
几回飞梦绕松楸,万叠云山紫翠浮。客里又逢寒食至,那能不动故乡愁。
百砚斋中十二方,买从京口压归航。汉碑周鼓留残篆,珍重流传古揭阳。
不论袍紫与鞓红,一朵千金费化工。
人共醉花花亦醉,莫教山圃不春风。
古人二十四,已自取亿印。
加我三十一,拥褐猿猱迳。
古人三十六,已自叹头颅。
加我十九年,雪颔埋霜须。
春风秋月五十五,青山白云自今古。
与其浮沈於不卿不相之间,孰愈自适於老圃老农之伍。
休休休,仰面看人吾所羞。
莫莫莫,天下事堪几回错。
既不能致君乎唐虞,又不能收身於樵渔。
提携手板聊复尔,安用局促辕下驹。
昌黎老韩手笔大,光范三书看渠破。
号天叫地为一官,宰相须还贾耽做。
不如荷葭坞中之把茅,卧听松声三峡涛。
开门夜半划长啸,已笑古人山月高。
轻车重马自相腾,横度长河百丈冰。贝阙珠宫应浪语,黄沙际海谷为陵。
漆桶天然别,休将好处修。听他百杂碎,特地一场愁。
造化工夫竟属谁,墨花岂恨子生迟。海榴不与山桃约,趁得橙黄橘绿时。
才见茅檐插柳条,便知寒食是今朝。春应不恨相寻晚,应恨常阴一半消。