精琼老瓦汰沉沙,蜂掠残零晚未衙。功谢囊中餐玉法,钵分天上演纶家。
蔓虽引去徐留蒂,鞭欲行来嫩挑芽。野蔌众多烦饤饾,敢从一箸万钱誇。
华风煖入劝耕卮,后苑词头欲下时。父老怕公归觐速,莺花惜日燕歌迟。
肥生鸭顶痕遵渚,嫩学鹅儿蔓染丝。好是东郊元祐寺,两年千骑驻旌旗。
妃子惊回午枕时,别无名品略因依。效颦已笑林禽粉,谐俗偏嫌谢豹绯。
碧酒晕朱犹未褪,丹肌痕露欲全晞。同盟更有红千叶,细剪垂丝纬锦机。
本来报效非心事,死后英魂肯再游。白日在天书一纸,清风如水庙千秋。
伏桥有志宁臣赵,左袒无期独为刘。半部邱明真得力,儿曹空解颂君侯。
绿罨苕溪顾渚,拍茶妇、绣裙如雨。携香茗,轻盈笑语。
记得鲍娘一赋。邀陆羽,煎花乳,红闺日暮。玉山半醉绡帏护,且消酪奴佳趣。
蒲酒浓如乳。
更为我、东溟斫鱠,大鱼就脯。
携酒石榴花下醉,还选腹腴亲煮。
耳热也、休提今古。
只有寒潮围故国,叹龙舟寂寞无寻处。
风乍起,瘦蛟舞。
何须远望悲荆楚。
暗想象、广陵旧事,泪多于雨。
火照佛狸城下水,丞相孤军难渡。
记时节、也逢重五。
儿女谁知英雄恨,辟兵符戏向钗头赌。
葵影绿,小窗午。
曾将奇术冠青囊,八十年前遇长桑。臂在不知经几折,眼花何用检诸方。
有剂可令千人活,无药能销两鬓霜。橘老杏残筋力尽,定应死去作医王。
南朝仙吏擅风流,四海论交半敝裘。粉署鸟啼花外雨,白门鸦散柳边秋。
故宫云气销长乐,近郭湖光起莫愁。马踏夜分归路晚,疏钟遥动景阳楼。
行到山中日已昏,一声寒犬出孤村。青苔满地无人迹,风落残花闭洞门。
昔有羽林郎,持戟出未央。挥鞭过酒肆,招摇都市傍。
酒家女二八,颜色耀春芳。黄金为条脱,白玉为耳珰。
越罗裁中裙,齐纨制下裳。服饰既璀璨,膏沐尤馨香。
不意冶游子,停骖登我堂。银鞍耀红日,韎韐何辉煌。
提壶索美酒,岸帻据胡床。金刀脍鲜鲤,烈火炮羔羊。
酒尽出门去,婵媛结衷肠。已去复再返,解赠紫罗囊。
君心一何苦,君情一何长。妇人贵远别,持此非所当。
还君紫罗囊,妾非青楼倡。