屏翳驱云结夜阴,素华飘堕恶氛沈。
色欺曹国麻衣浅,寒入荆王翠被深。
天上明河银作水,海中仙树玉成林。
日高独拥鹴裘卧,谁乞长安取酒金。
朝亦登此楼,暮亦登此楼。白云千里色,不是故山秋。
卧病劳相问,茫然意答迟。科头何气色,拊背独心知。
地湿霜凝草,庭喧雀满枝。君看燕赵俗,豪士岂长悲。
幽斋几剪烛,相与话深更。户牖敞虚白,星河悬太清。
悲歌燕侠志,醒醉楚骚情。当代能多赋,应齐勒鼎名。
阖闾城外几烽烟,非复淮阳卧阁年。坐啸江山奇策定,仰看星斗壮心悬。
石头云逐东征马,扬子波回北饷船。乱后不堪吴税重,行春海上问荒田。
未塞谊人夺,何言讼赋收。
皇心虽恻隐,蓬户或焦愁。
为吏空多禄,无人能此忧,
知君坐公府,他日富民侯。
穷檐双越燕,一再共年华。
巢户差眠尾,泥痕燥哺花。
惜无文杏庇,犹免翠帘遮。
所赖同鸡德,新丰遂识家。
今夕西堂燕,明朝南浦人。
雨滋将别泪,花黯欲离神。
烛下杯停久,门前嘶马频。
所期殊未至,含意独谁申。
夭桃能紫杏能红,满面尘埃怯晚风。争似罗浮山涧底,一枝清冷月明中。
田家无所求,所求在衣食;
丈夫事耕稼,妇女攻纺绩,
侵晨荷锄出,暮夜不遑息。
饱暖匪天降,赖尔筋与力。
租税所从来,官府宜爱惜。
如何恣刻剥,渗漉尽涓滴。
怪当休明时,狼藉多盗贼。
岂无仁义矛,可以弥锋镝。
安得廉循吏,与国共欣戚,
清心罢苞苴,养民瘳国脉。