谁送仙葩此地栽,綵云飞掌对蓬莱。雕阑玉槛围花发,不放金盘十丈开。
岘亭标往胜,楚俗旧登临。昔堕看碑泪,今伤歧路心。
江山无改易,贤达几消沉。缅想昔人叹,翻为后代钦。
雍台临汉水,樊口接荆岑。树似遗棠爱,川如睹洛深。
谁知感慨者,名向此山寻。
涧户灵泉闭泬寥,仙人楼阁五云遥。昆丘望去珠为树,蓬岛移来玉作桥。
往日丹砂无客觅,他时黄鹤待谁招。飞云亦有升真路,缥缈如逢绛节朝。
桃叶萧疏柳叶黄,清寒应怯夜来霜。
芙蓉雅与秋相好,独对层台试晓妆。
群山俯平湖,冰壶浸蒲壁。
奫沦五千顷,岝峉一万尺。
苍松偃旌盖,翠竹林剑戟。
纤尘不可到,湛湛见沙碛。
诗人嗜好异,方寸富泉石。
堂成欲临赋,牋管罗几席。
偶然对涟漪,微风缓摇碧。
高吟寓动静,真尝废晨夕。
璇题壮檐楹,玉轴走宾客。
清商入葱蒨,积雨洗炎赫。
翱翔下幽鹭,从容出圆鲫。
穿荷过独舸,傍柳倚轻策。
此兴复不浅,何日当有获。
君方事閒放,佳处勿轻掷。
明年谷鸣驺,金闺遂通籍。
书堂形胜好,山转与江抛。
泉古应黄蘖,亭新换白茅。
雨余苍藓合,春晚绿阴交。
欲问香岩旨,风林竹自敲。
老翁生长平原里,但见平原路如砥。谓言路平无崄巇,车轮不摧马如飞。
今日驱车上梁甫,回头却忆平原路。梁甫吟,愁我心。
平生踪迹半京畿,别去秦淮岁屡违。
道上投珠多按剑,市中击筑几沾衣。
寺寻白社僧犹在,宅访青溪客已非。
莫学陇西逢醉尉,夜深愁向灞亭归。
江城如画里,山晓望晴空。两水夹明镜,双桥落彩虹。
人烟寒橘柚,秋色老梧桐。谁念北楼上,临风怀谢公。
谢公离别处,风景每生愁。
客散青天月,山空碧水流。
池花春映日,窗竹夜鸣秋。
今古一相接,长歌怀旧游。