天子徵兵事朔方,丁男壮大当戎行。晓度玉关随铁骑,夜闻羌笛落秋霜。
秋霜凛冽黄云飞,地远天长雁到稀。贺兰山下鬼号哭,白草原头未解围。
忆昔辞家多诀绝,陇头流水皆呜咽。母缝衣带与我穿,妻炊扊扅与我别。
别来身世总如何,枕卧戈霜侠气多。雪耻报雠今日事,男儿羞说木兰歌。
男儿事征战,所愿树奇勋。奈何作奴隶,生死随将军。
寇来不得击,寇去我始闻。顾惭腰间剑,空有星斗文。
岂不为主用,坐与铅刀群。身犹执麾盖,茅土何时分。
朝来射黄羊,驰逐出塞游。忽闻匈奴至,万骑寇幽州。
被袍不及甲,肘挟双刃矛。飞身入重围,手取单于头。
归来饮辕门,独耻非伐谋。
我来淮阴城,千江万山无不经。山青水碧千万丈,
奇峰急派何纵横!又闻九华山,山顶连青冥。太白有逸韵,
使我西南行。一步一攀策,前行正鸡鸣。阴云冉冉忽飞起,
千里万里危峥嵘。譬如天之有日蚀,使我昏沈犹不明。
人家敲镜救不得,光阴却属贪狼星。恨亦不能通,
言亦不足听。长鞭挥马出门去,是以九华为不平。
穷秋塞草腓,塞外胡尘飞。徵兵广武至,候骑阴山归。
庙堂千里策,将军百战威。辕门临玉帐,大旆指金微。
摧朽无勍敌,应变有先机。衔枚压晓阵,卷甲解朝围。
瀚海波澜静,王庭氛雾晞。鼓鼙严朔气,原野曀寒晖。
勋庸震边服,歌吹入京畿。待拜长平坂,鸣驺入礼闱。
汉军屡北丧,胡马遂南驱。羽书夜惊急,边柝乱传呼。
斗军却不进,关城势已孤。黄云塞沙落,白刃断交衢。
朔雾围未解,凿山泉尚枯。伏波塞后援,都尉失前途。
亭障多堕毁,金镞无全躯。独有山东客,上书图灭胡。
重关峻岭郁嵯峨,月色偏临绝塞多。万里寒生玄菟郡,三秋光射白狼河。
黄榆风急传吹角,玉帐沙明照枕戈。最是空闺音信断,中宵愁听《陇头歌》。
光风转蕙亩,香雾郁兰津。暄迟蝶弄葩,景丽鸟和春。
樵歌喧垄暮,渔枻乱江晨。山中芳杜若,依依独思人。
晓星独挂结麟楼,三殿风高药树秋。
玉笛数声飘不住,问人依约在东头。
宿鸟翩翩落照微,石台楼阁锁重扉。
步廊无限金羁响,应是诸司扈从归。
幽阁焚香万虑凝,下帘胎息过禅僧。
玉堂分照无人后,消尽金盆一碗冰。
黄鸡催唱晓玲珑,尺五飞来紫禁中。遂使尧言布天下,始知汉诏感山东。
金瓯已付经纶手,玉烛均调鼎鼐功。人囿太平无事日,村村粳稻飐香风。