长松舞高寒,落涧泻清泚。笙簧响天上,金石鸣地底。
云容何润泽,下有隐君子。乐此山水音,清若变流徵。
怪我从何来,尘土两目眯。寇戎在江浒,荐食心未已。
赤囊走边报,朝暮异忧喜。安知隐人乐,胜绝有如此。
古来成败事,不入山中耳。愿言晚相收,置我岩壑里。
酌泉得醒心,茹朮可不死。况有载酒人,半道同栗里。
映立自亭亭,吸饮风露饶。不作恩与怨,世间儿女妖。
寂寞松冈锁暮烟,平生忠信事茫然。臧孙有后真虚语,伯道无儿可问天。
客路逢初度,家山怆梦思。风尘催我老,门户仗君持。
深柳堂前树,双雏膝下儿。还应念行役,归去那能期。
自作黔娄妇,饥寒二十年。功名蕉覆鹿,岁月箭离弦。
乞食依长铗,还家少薄田。穷途吾不悔,累汝卜金钱。
雁飞向南去,人到雁门关。晓角三边月,寒云万迭山。
时清行旅适,戍古老兵闲。直渡桑干水,仍骑代马还。
落花兼柳絮,无处不纷纷。远道空归去,流莺独自闻。
野桥喧硙水,山郭入楼云。故里南陵曲,秋期更送君。
春恨复秋悲,秋悲难到时。每逢明月夜,长起故山思。
巷僻行吟远,蛩多独卧迟。溪僧与樵客,动别十年期。
带雪复衔春,横天占半秦。势奇看不定,景变写难真。
洞远皆通岳,川多更有神。白云幽绝处,自古属樵人。
离乡积岁年,归路远依然。夜火山头市,春江树杪船。
干戈愁鬓改,瘴疠喜家全。何处营甘旨,潮涛浸薄田。