一登快阁情何极,太史骑鲸已上天。烟树溟濛秋可画,江山空阔客如仙。
半生不识东南路,浪迹深惭上下船。四海故人今聚会,忽惊歌舞落尊前。
新麦绿如韭,嫩柳含青烟。东风不私物,赋与无媸妍。
天地妙化育,至理昭鱼鸢。愿言春服成,我亦沂水边。
江树青红江草黄,好山不断楚天长。
云中楼观无人住,只有秋声送夕阳。
何处赴幽期,青林白谷陲。谷虚秋气早,林茂曙光迟。
谈罢风生麈,歌阑月在卮。谋身良自足,何补国安危。
小车厌看洛阳花,梦想林逋处士家。十里湖山春浅淡,一枝雪月夜横斜。
孤高不受金尊赏,清冷无烦锦帐遮。今日重吟香影里,百年风致未为赊。
挺生英杰百夫防,高义孤忠少颉颃。艰食屡分图共济,危城百战誓同亡。
延津剑去秋无气,合浦珠还夜有光。三复园亭新墓表,哀荣宁独在泷冈。
兰蕙为心玉作姿,闺门懿范后人师。齐眉致敬过宾礼,和胆资勤冠母仪。
岁晚灵椿联奕叶,春深文梓长孙枝。正当琴瑟偕娱老,岂意杯棬感孝思。
庵居背郭称疏慵,道韵清孤野趣浓。花径萦回通小市,竹窗窈窕纳遥峰。
五更风递严城角,半夜霜清古寺钟。昨日邻翁告东作,四郊春雨起降龙。
采莲复采莲,仍唱《采莲曲》。若欲知苦心,须食莲中肉。
采莲复采莲,踟蹰一何久。不愁花妒容,惟恐刺伤手。
采莲复采莲,藕亦不可弃。中有不断丝,似妾缠绵意。
采莲复采莲,争如采荷好。花谢叶独存,团圆以终老。
采莲复采莲,湖水清且深。徒能照妾面,不能照妾心。
采莲复采莲,下有孤鸳鸯。秋花不结实,夜夜守空房。
莲开花覆水,莲谢藕在泥。不学青萍叶,随波东复西。
朝采并蒂莲,暮绾同心结。不学杨柳枝,含嚬送离别。
莲舟何处来,同住西湖口。郎怜波上花,妾爱泥中藕。
藕有青白节,花有艳冶容。郎心异妾心,三叹掩归篷。
祖龙门外神传璧,方士犹言仙可得。
东行欲与羡门亲,咫尺蓬莱沧海隔。
那知平地有青云,只属寻常避世人。
关中日月空千古,花下山川长一身。
中原别后无消息,闻说胡尘因感昔。
谁教晋鼎判东西,却愧秦城限南北。
人间万事愈堪怜,此地当时亦偶然。
何事区区汉天子,种桃辛苦求长年。