累栋层轩缥缈间,碧虚相照水精寒。纵横尽得江山胜,俯仰方知宇宙宽。
千里风烟环广座,四时星斗转危栏。何须更画东平障,十万人家表里看。
幽卧一禅榻,无人共白云。山泉与溪水,偏遣夜深闻。
长乐七闽会,山川富登临。重城十万家,间以烟树林。
何许肆遐瞩,城西最高岑。主人厌直归,与世相浮沈。
三宿得胜地,八还见初心。明窗一蒲团,宴坐依横参。
面面来远色,层层列清阴。闲翻贝叶书,静听频迦音。
万法照了处,人居两幽深。嗟予晚闻道,况迫桑榆侵。
如何结保社,去脱头上簪。从公刮眼膜,傥借篦千金。
暑湿倦行役,依投得禅关。空堂纳清风,坐见香霏还。
积水共天远,高僧与云闲。传闻扁舟人,宿昔庐兹山。
姝者已千载,诸峰高烟鬟。当时功名成,止在谈笑间。
今岂无国士,宸游一何艰。凭高望行朝,小雨犹斑斑。
贪向津亭拥去车。不辞泥雨溅罗襦。泪多脂粉了无余。酒酽未须令客醉,路长终是少人扶。早教幽梦到华胥。
不为萧娘旧约寒。何因容易别长安。预愁衣上粉痕干。阁合深沈灯焰喜,小炉邻近酒杯宽。为君门外脱归鞍。
秋阴时晴向暝。变一庭凄冷。伫听寒声,云深无雁影。更深人去寂静。但照壁、孤灯相映。酒已都醒,如何消夜永。
宝扇轻圆浅画缯。象床平稳细穿藤。飞蝇不到避壶冰。翠枕面凉频忆睡,玉箫手汗错成声。日长无力要人凭。
花竹深,房栊好。夜阒无人到。隔窗寒雨,向壁孤灯弄余照。泪多罗袖重,意密莺声小。正魂惊梦怯,门外已知晓。去难留,话未了。早促登长道。风披宿雾,露洗初阳射林表。乱愁迷远览,苦语萦怀抱。谩回头,更堪归路杳。
窗风猎猎举绡衣,睡美叭应枕簟知。
忽有黄鹂深树语,宛如春尽绿阴时。