荷锸庭中破嫩苔,清沟一派引泉来。
剪刀草长浮萍合,无数游鱼去复回。
山光秀可餐,溪水清可啜。
白云映空碧,突起若积雪。
我行溪山间,灵府为澄澈。
崚嶒崖角立,蟠屈路九折。
黄杨与冬青,郁郁自成列;其根贯石罅,横逸相纠结。
上扪鵰鹘巢,下历豺虎穴。
流泉不可见,锵然响环玦。
出山日已暮,林火远明灭。
小息得樵家,题诗记幽绝。
南出柴门即是山,青鞋踏破白云间。
旋偿酒券何时足?罢诺僧碑尽日闲。
三尺古琴余爨迹,一枝禅杖带湘斑。
吾庐北望云烟里,又伴纷纷宿鸟还。
五尺桄榔杖,二寸栟榈冠,往来山谷中,发白面渥丹。
初非乳石力,所得怀抱宽。
入寺不寻僧,自爱松风寒。
松风晚少静,我意殊未阑。
却寻归村路,白石明青滩。
七十衰翁短鬓斑,药瓢藤杖伴清闲。
平生恶路羊肠阪,晚岁羸躯饭颗山。
一寸塔余青霭外,数声钟下翠微间。
往来处处皆奇绝,莫道先生兴尽还。
闲人日日得闲行,况值今朝小雨晴。
水浅游鱼浑可数,山深药草半无名。
临溪旋唤罾船渡,过寺初闻浴鼓声。
小醉未应风味减,满盘青杏伴朱樱。
存神止虑自长年,黄老遗书汉尚传。
妙语虽传人不省,却从丹灶觅神仙。
眼明尚见蝇头字,暑退初亲雁足灯。
历历胸中千载事,莫将轻比住庵僧。
老子斋居罢击鲜,木盘竹箸每随缘。
邻僧不用分香钵,莲芡犹堪过半年。
少日猖狂不自谋,即今垂死更何求?简编不隔圣贤面,梦寐时为河岳游。
浊酒未倾心已醉,长歌欲发涕先流。
石帆射的烟岚晚,过雁声中又一秋。