几度寻春信,空归及暮鸦。试摇枝上雪,恐有夜来花。
望月穿深坞,迎风立浅沙。若同桃李发,谁肯到山家。
东风竟日掩柴关,读罢离骚新火烟。一彗落红春扫地,半篙新绿水连天。
梦魂枕上惊蝴蝶,乡思灯前怯杜鹃。祇为儒冠空白发,几将心事赋归鞭。
去年曾访林君复,烟水苍茫鹤未归。不似对君横小幅,一枝和雪照柴扉。
溪水冷冷清风沙,镜中历历走鱼蝦。
树红霜后无多叶,梅入冬来第一花。
画堂帘箔碧笼葱,午梦模糊燕语中。
微雨嫩晴天似醉,闹红吹上海棠风。
日月逝不处,少壮能几时。行行薄暮景,去去不可追。
衰颜坐自槁,华发无再缁。天运有时极,人寿安可希。
饮食拳形体,魂魄来居之。吾生一侨舍,日久终须辞。
所忧名未立,腐草忽同归。茫茫百世后,知我复为谁。
寸心揽万古,中亦有所持。长歌泣泗下,千载魂同悲。
华馆耿不寐,芳春催赏心。水际月微白,零露花气深。
东峰曙色动,茂树鸣幽禽。时景觉易晏,宿昔成华簪。
岂无济时意,自顾力不任。孤吟倚前楹,恻怆遗哀音。
烧灯过了客思家,独立衡门数暝鸦。燕子未归梅落尽,小窗明月属梨花。
片云如断山,半掩林下宅。前路荷锄归,时逢采芝客。
淮南木落秋云飞,楚宫商歌今正悲。青春白日不与我,
当垆举酒劝君持。出门驱驰四方事,徒用辛勤不得意。
三山海底无见期,百龄世间莫虚弃。
君不见金城帝业汉家有,东制诸侯欲长久。
奸雄窃命风尘昏,函谷重关不能守。龙蛇出没经两朝,
胡虏凭陵大道销。河水东流宫阙尽,五陵松柏自萧萧。