二十学从戎,白头犹异地。谁知黑河流,尽是征夫泪。
瘦马羸童行背秦,暮鸦撩乱入残云。北风吹起寒营角,直至榆关人尽闻。
总角从君游,头颅各如此。十年中乖异,暂聚差可喜。
浃旬互送迎,积怀不暇理。社燕与秋鸿,途遇空尔尔。
上林君一枝,天涯我万里。意行无近远,我梦亦如是。
时时把君臂,依依见文史。境过一欠伸,中宵披衣起。
人言作郡乐,作郡真不美。列城掩孤聪,万夫丛一指。
人善无足云,人过我先耻。人求我恐后,人取我所鄙。
不解效脂韦,那能利爪嘴。簿书日纠缠,祸害相依倚。
以此念家山,键户合扫轨。况有老兄弟,至乐谁得似。
对状风雨中,鸡鸣殊不已。
明月中天秋气清,令严刁斗最分明。前山夜半雕翎响,知是官军射虎行。
春来见绿树,日夜忆连枝。梦断一千里,愁连十二时。
鹡鸰飞雨急,鸿雁度云迟。无柰音书绝,其如鼓角悲。
去国离家路八千,平生不爱半文钱。
苍天鉴我无私意,莫使妖禽夜叫冤。
关山月,一年十二度圆缺。平时不忍看,况是中秋节。
此际穹庐已尽眠,团团独对南来客。关山月,玉宇绝纤尘。
平沙明似水,矮树远疑人。关山月,万里共清辉。回想闺阁里,应照流黄机。
停梭望明月,泪下沾裳衣。关山月,升自东海湾。经天涉黄道,如输沈西山。
月轮有升沈,人生有往还。月下计归期,白露湿衣寒。
几时桂魄满,方在故园看。
塞下日无事,安坐不快心。相呼出塞外,驰猎穷山林。
俯身搏猛虎,翻身射飞禽。归来割鲜饮,班坐榆柳阴。
举杯劝同旅,一一手自斟。笑谓灭寇还,为君日挥金。
男儿事征战,所愿树奇勋。
奈何作奴隶,生死随将军。
寇来不得击,寇去我始闻。
顾惭腰间剑,空有星斗文。
岂不为主用,坐与铅刀群。
身犹执麾盖,茅土何时分。
天骄远塞行,出鞘宝刀鸣。定是酬恩日,今朝觉命轻。
塞虏常为敌,边风已报秋。平生多志气,箭底觅封侯。