自昔骚人半此州,不因放逐即淹留。我今毋负仍非客,何事汎然还一游。
庐阜冈势断,江流漭相通。
大孤如小冠,插入奫沦中。
我欲蜕浊浪,往驭扬澜风。
晃晃银色界,滢滢水晶宫。
濯足望八荒,列宿罗心胸。
客帆讵表驻,搔首苍烟丛。
团栾话里老庞衰,一妹仍从海浦来。
孤苦尚余史弟乐,如今虽病也眉开。
龙头高啄嗽飞流,玉醴甘浑乳气浮。
扪腹煮泉烹斗胯,真成骑鹤上扬州。
我家唯有一团月,挂在飕飕草屋东。
玉兔已为公取玩,更休窥望桂丛中。
衡门启初旦,冉冉岁行益。节序人自欢,焉为同余寂。
块然守一室,惆怅将至夕。天地虽更始,人生无终极。
念欲昉乐端,忧怀纷如积。来者日以新,谁能返畴昔。
余生愉在野,披睹中有获。托素毫翰林,千秋垂金石。
逢掖足禦寒,岂必尽狐白。兴言实起予,偕子臞山泽。
君侯行年三万二千日,颊如桃花发如漆。黄童口吐微妙音,素女手授希夷术。
一岁两枉漓江鱼,问我容鬓今何如。毋论平子盘玉报,许授淮南鸿宝书。
荷君未面伸契阔,少小酰鸡瓮中活。自入维摩不二门,肯从贤圣求解脱。
千钱买轻舟,不复从人借。
樵苏晨入市,盐酪夕还舍。
岂惟载春秧,亦足获秋稼。
有时醉村场,老稚相枕藉。
常侵落月行,不畏恶风吓。
无为诧轩车,此乐予岂暇。
长歌袅袅插秧天,小伞翻翻入市船。高栋巢乾初乳燕,绿槐阴密已鸣蝉。
只言末俗人情恶,未废先生日晏眠。推枕起来闲弄笔,铜蟾手自挹寒泉。
城南亭榭锁闲坊,孤鹤归飞只自伤。尘渍苔侵数行墨,尔来谁为拂颓墙。