我不疏君君自疏,此君于我定何如。中庭明月常常在,卷地风来不扫除。
绿玉初抽粉尚深,清风便伴此君吟。虽然未见凌霜操,已是先虚应物心。
柳营茅土倦粗材,因向山家乞翠栽。清露便教终夜滴,好风疑是故园来。栏边匠去朱犹湿,溉后虫浮穴暗开。他日会应威凤至,莫辞公府受尘埃。
粉环匀束绿沉枪,袅露差烟{左山右雙}{左山右雙}长。
卷箔乍惊双眼健,倚阑寻觉百毛凉。
齐披古锦围山阁,背迸寒犀过寺墙。
堪笑数根苍翠者,强颜如立少年场。
雁足冥冥未报归,此心裂碎有谁知。一怀愤闷心衔苦,两鬓䰐鬖发倒垂。
醉后爱歌诸葛表,生来耻读李陵诗。喜吾筋力犹强健,愿为朝廷理乱丝。
宝镜出匣中,尘垢乃翳之。一朝事拂拭,鉴物分妍蚩。
灵台素澄湛,利欲或昏迷。谁知方寸间,至理森在兹。
先师有明训,于以觉后知。性善苟能复,圣贤可同归。
笋添南阶竹,日日成清閟.缥节已储霜,黄苞犹掩翠。
出栏抽五六,当户罗三四。高标陵秋严,贞色夺春媚。
稀生巧补林,并出疑争地。纵横乍依行,烂熳忽无次。
风枝未飘吹,露粉先涵泪。何人可携玩,清景空瞪视。
萌开箨已垂。
结叶始成枝。
繁荫上蓊茸。
促节下离离。
风动露滴沥。
月照影参差。
得生君户牖。
不愿夹华池。
飒飒秋风落叶深,辘轳寒甃带哀音。李侯疮癣君能疗,老我柴门独捧心。
有蔚者竹,其叶沃若。有美斯石,浑坚以朴。朴故无伪,沃其有仪。
淩厉岁寒,确乎匪移。君子象之,因物验己。虚中劲节,抱一终始。