一宵展足便江湖,能去能容两不孤。天子教人知友道,先生立节为贪夫。
钓丝袅袅其风在,物色寥寥此貌无。附义怀仁言已尽,菜乎使者亦何愚。
南渡循王之子孙,文采风流今独存。既有绿筠为别业,何须画戟在高门?
小堂翡翠横钗影,曲径莓苔散屐痕。侍婢牵萝相补葺,几回风雨送黄昏?
学士才名半滑稽,沧浪歌里得新知。静思金马门前直,那似芦花被底时?
梦与朝云行处近,醉从江月到来迟。风流满纸龙蛇字,传遍梁山是此诗。
幽居只在平湖上,万竹冥冥不可寻。龙化每因风雨过,凤巢都在碧云深。
人皆到此失炎暑,风忽过之如瑟琴。能有此君相晤对,故家何必积黄金?
贵贱交游二十年,忍将老泪洒新阡。盖棺不必论身后,入室犹如在眼前。
一首诗今为尔惜,数行志在得人编。钱塘吟士长相望,潘阆林逋孰后先?
东皇剖破勾芒腹,锦心绣肠香馥郁。
绛都风雨僝僽春,花魂无主自精神。
黄鹂初唤柳开眼,海棠枝上春烟暖。
离出一点两点红,墙头红腮微笑风。
东原去后花无主,春工亦懒施机杼。
亭前忽遇诗酒仙,花亦喷出些龙涎。
风催雨趱花不辨,满庭芬芳生烂熳。
牡丹吐火花欲然,日将锦绣铺苔毡。
诗狂梦与花神饮,酒醉不与花神寝。
酒阑令我忆东原,花木虽在人恻然。
此诗终不为花作,惆怅东原此丘壑。
而今赏花不见人,但见蜂蝶飞闲亭。
家居琼馆海山隅,腹内包藏三教书。
明月清风为活计,蓬头跣足走寰区。
玉炉丹熟斟琼醑,金阙朝回唱步虚。
要识我侬真面目,广寒宫里看蟾蜍。
甲观鸿都安在哉,壁经犹怯祖龙灰。椎轮有事驱铜辇,宝轴何人擅玉台。
明月珠分隋掌玩,结风衣称楚腰裁。六朝芳草皆销歇,空隐西园游上才。
二十年前出宪时,美髯玄发映清姿。观风只许凛相对,执法敢求深见知。
丹陛也曾留汲孺,碧云何异咏休师。莫疑棠荫馀霜雪,今日南岩生紫芝。
高楼矗矗起方塘,跨作飞桥宛转长。虽有荆州楼可赋,秦川元是仲宣乡。