巨叶临风摇宝扇,繁英映日系荷包。榴花落后朱明寂,火齐星星碧玉梢。
凤尾森森半已舒,玳文滴沥画难如。
虚心不贮相思恨,还作风流向绮疏。
越王台上望,秋色最堪怜。五虎罗青嶂,双鸿破碧天。
芙蓉充杂佩,蟋蟀伴孤眠。欲觅知音者,雷阳路几千。
孤舟容膝自能安,咒合滩声十八盘。江树迎人如旧识,青山过眼倩谁看。
烟横吴岫知春早,暖入平湖见雪残。载得一乘归静社,手翻千卷解空观。
何人吹动玉笙攒,天阔风高桂殿寒。
聋轧五云飞不去,夜深和鹤落瑶坛。
朝望汉阳云,暮植香山杖。
长风如奔湍,千林共一响。
前登见石坪,有庵大如掌。
孤松翼岭深,残霞延月上。
黄精具嘉蔬,叶罗新饷。
已作山中人,惯受伊蒲享。
悟彼服食者,虚结烟岚想。
河上关门日日开,古今名利旋堪哀。终军壮节埋黄土,
杨震丰碑翳绿苔。寸禄应知沾有分,一官常惧处非才。
犹惊往岁同袍者,尚逐江东计吏来。
泽畔行吟起宿凫,旅情嘹唳带僧孤。不辞累月留方丈,那惜浮生过辘轳。
小径暗荒筠作杖,新巢先落燕将雏。繁华莫问前朝事,止许西来度一芦。
逖泉已矣又菇蕕,半壁乾坤只恁休。
频岁建杓移北斗,何人持节救东瓯。
烟蜚樯艣风涛怒,云锁楼台日月愁。
南望羊城天欲暮,可堪回首问神州。
松竹森森匝四围,一回来此一忘归。猿攀东岭啼寒月,僧指西峰笑落晖。
山色云含牵客思,池光风动射人衣。乐山乐水皆仁智,岂倦驱驰到翠微。