小人贫於资,君子贫於时。
小人富於货,君子富於辞。
贫虽同寒饥,富不同路岐。
彼富殁则已,此富名不移。
丈夫事百变,未死安可期。
明明趋财利,莫恤前人嗤。
举家如春蚕,仰食不可迟。
况念宿债窘,何愧贱士为。
买臣尝负薪,相如犹涤卮。
君思此二人,信吾言不欺。
迩者有赵壹,穷愤自兴诗。
乘骥抱美玉,乐与和未知。
古来鲜逢遇,後世无苦悲。
樯头飞去乌,夜夜啼声碎。
犹不如水禽,双栖向烟外。
烟外少分张,渚间多翳荟。
休同八九子,反哺人谁爱。
江燕入朱合,海棠繁锦条。
醉生燕玉颊,瘦聚楚宫腰。
曾未分香去,尤宜著意描。
谁能共吹笛,树下想前朝。
江南腊月前溪上,照水野梅多少株。
艳薄自将同鹄羽,粉寒曾不逐蜂须。
桃根有妹犹含冻,杏树为邻尚带枯。
楚客且休吹玉笛,清香飘尽更应无。
久无归田人,今喜子去禄。
移家汉水滨,日见汉水绿。
川鳞可为饔,山毛可为蔌。
竟岁厌往还,行堤乐风俗。
青巾艑上郎,漆鬓颜如玉。
倚樯临落照,独唱江南曲。
听若在江南,欢然自为足。
我心虽有羡,未遂平生欲。
更期毕婚嫁,方可事岩麓。
买山须买泉,种树须树竹。
泉以濯吾缨,竹以慕贤躅。
此志应不忘,他时同隐录。
霜风小摇落,梅已到南枝。要识人间事,须从物理推。
虚缘看影动,昭彻待香吹。此后唯愁酒,从来未欠诗。
庭中鲜香起,犹觉春有馀。岂谓众芳歇,而乃自发舒。
温风拂波软,朗日明林虚。盘盂作态度,翡翠为襟裾。
一枝已恼我,满栏无奈渠。偶尔著醉目,何碍幽人居。
昼日夏方永,逝波川上惊。摇毫抒情思,莫知蛙黾鸣。
老身偃仰间,遐心尚何征。顾步得所逢,挥手疑过清。
黄流潏断港,青柳散前荣。夫我自荜门,伊人满芜城。
景急语勿缓,混茫风雅生。
秦外市尘吹不到,独看流水种桃花。春红片片飞时候,动影垂光是落霞。
郊居多幽香,衣被风雨之。樵青采掇归,清气尤华滋。
枰棋了胜败,蛮触彼一时。鲜鲜何满丛,瑶葩赋山栀。