天上蓬山新水芽,群仙远寄野人家。
坐看宝带黄金銙,吹作春风白雪花。
枯树藤为叶,遥峰石作鬟。
如何每行路,不劝自加餐?
浙界残零处,江东咫尺间。
炊烟恋茅店,飞出却飞还。
天上在雄鸡啼一声,人间万鸡相应鸣。
美人红酣尚未醒,锁掣金匙鹦鹉惊。
鹦鹉从来巧言语,声聒锦帏残梦起。
猛揎罗袖窝绿云,步逼妆台趁梳洗。
玉奁脱覆光烁人,洞房环曲惊晓春。
不是清空月飞入,如何中有姮娥身。
轩辕百练今湮灭,扬州青铜却奇绝。
人非照镜镜照人,镜亦分明为人说。
媸妍一镜固两般,狐妇怀奸心胆寒。
闺中少女庄丽,眉颊不妨终日看。
身在逍遥境,开庵寓此身。
红尘不到处,白日独閒人。
月满云月夜,花留玉洞春。
坐中无俗客,猿鹤故相亲。
行客满长路,路长良足哀。白日持角弓,射人而取财。
千金谁家子,纷纷死黄埃。见者不敢言,言者不得回。
家人各望归,岂知长不来。
祇园劫后再来兴,耿耿犹存塔院灯。三市绕完无认得,出门唯识饭头僧。
樊舆城中数椽木,蔓藟骄生妒人足。使者何妨入狗门,诸君岂解惊牛屋。
此时天公太有权,行风逐雨相扶颠。遥闻柏府沈深甚,不分啼乌竟夕眠。
不谓吹篪侣,弥甘在涧穷。浊醪玄夜隔,高枕白云同。
处士逃何点,通家识孔融。祗应池草助,内史句逾工。
汶岭垂坚霰,淇澳挺修筠。讵若君子风,奕世鲜淄磷。
伊昔中兴初,尚书司国钧。在公慕羔羊,操宪抑奔鹑。
及乎悬车日,不复朱其轮。微言揭楣端,抗志薄商旻。
翛然湘江色,宁染京洛尘。太仆称象贤,在坰歌未伸。
三径循夙资,百石非所欣。安节承上道,素履率初真。
拂拭登君堂,頫仰愧其人。孙叔请瘠邱,千秋能食贫。
嗟嗟黍离叹,榱栋尚维新。
騑騑于役路难行,竟日才能计二程。野寺荒鸡啼月影,寒林骢马踏冰声。
风尝透骨重裘薄,山不经心熟径生。何事崎呕嗟蜀道,从来游子自多情。