禹(yǔ)庙兰亭今古路。一夜清霜,染尽湖边树。鹦(yīng)鹉(wǔ)杯深君莫诉。他时相遇知何处。
冉(rǎn)冉年华留不住。镜里朱颜,毕竟消磨去。一句丁宁君记取。神仙须是闲人做。
通往禹庙、兰亭的路,从古到今只有一条。一夜寒霜,使湖边的树林像染过一样。请您不要说酒杯太深,这一次分别,又不知在何方才能相逢。
时光飞逝,美好年华难以留住,镜里的年轻容颜,很快就老去了。只有一句话要记住:“只有闲人才能当神仙。”
玩世优游此日心,岂于名利问升沉。閒身幸许依庐岳,混迹何须羡汉阴。
鸟道艰危容拙宦,凤池清切足高吟。琵琶若对江州月,最是新诗豁远襟。
博洽家声有自来,帝廷曾叹沈郎才。六年一令风雩地,万里重登市骏台。
鲁雉亲人朝尚集,鲍骢行步日方开。朝端引领瞻霜简,鹢首西风好为催。
鸿雪高踪未易寻,逢君三度已如今。经年怀剌无投处,一日维舟遂此心。
客里杯盘元夜永,烛前风雨峡江深。家门说是同声旧,且向羲爻庆盍簪。
忧世庄生目,于蔬亦有蒿。入厨充野蔌,登俎让溪毛。
软滑人争尚,芳辛众每饕。莼丝堪并驾,蒌笋或同曹。
养胃功殊大,驱痰效可掺。理畦犹画井,疏洫渐成濠。
隔岁勤锄锸,先时举桔槔。散根临雪候,聚族冒寒皋。
葱茜超群卉,肥硗擅土膏。卷芽朝挺箭,丛翠暮生涛。
市价初终别,村佣往返挑。贵时争尺寸,贱日委沟壕。
晚节诚无味,其花也自豪。千茎击蕾密,单瓣着心牢。
众幅为轮小,中权筑垒高。嫩茸深结蕊,青萼细含毫。
摇落能经久,离披尚桀骜。只应从物化,终不被风挠。
追往颐犹朵,于今首重搔。坐观形色巧,真觉化工劳。
莺谷翎谁剪,蚕筐茧待缫。深浓如匠染,浅淡受霜鏖。
倚凤簪云鬓,攀龙上御袍。无香辞蛱蝶,有苦远蛴螬。
竟亩黄相镞,经春子可櫜。作金曾布佛,似菊欲依陶。
不遇高人赏,将同荼蓼蓐。折归亲几砚,把玩对醇醪。
萎绝知何许,怡情信所遭。千言劳共赋,一字更承褒。
薇蕨还登雅,萧兰并入骚。曾开蒋生径,况恸孝元号。
题咏终无及,纤微乃自叨。词锋侔剑戟,文战列旌旄。
嗜险穷幽眇,抽薪极汰淘。宁甘名嚼蜡,不肯事餔糟。
戛戛敲群玉,锵锵奏八璈。只缘花不俗,遂觉懒难逃。
周道伤离黍,中园感有桃。诗人工比物,聊以代心忉。
无论南与北,一种白连门。岂不怨迟暮,曾承天地恩。
远风疏劲叶,春色聚寒根。独立观元化,悠悠何所言。
赤堇山裂流金精,万夫斫尽罗浮薪,南方帝子驱丙丁。
洪炉如山飞烈火,千佛乘莲火中坐。浮图八层层八门,佛身摺动衣裳痕。
当时出冶立汉殿,汉主雄心割南甸。后宫争出礼白毫,八百如花罗四面。
面上东隅纪铸时,龙文龟画光陆离。土人读之半不识,字底千年藓花碧。
天上修文帝阙深,人间琴瑟不成音。素车白马来何事,大节宏纲力自任。
同穴有期归下土,双栖无梦到高林。生前未识郎君面,不隔幽明是此心。
梅花飞蕊洒城隅,五马新行即旧符。颍水重临黄相国,汉廷真假寇雍奴。
一阳建子今初复,维岳生申古不殊。人士早磨诗石待,郡斋清咏似韦苏。
骏马黑貂弓,悲歌燕市东。少年尚意气,不数古英雄。
侠骨穷逾壮,冰心老渐空。浮云无定所,舒卷任秋风。