汉地山河远,边城草木长。
西戎空大厦,北虏送君王。
礼乐兼三统,车书混八荒。
征伐司卫霍,奉使遣苏张。
号令知无外,衣冠入夜郎。
蒐兵临瀚海,郡县裂姑臧。
邮传通族障,奚奴识宪章。
华夷同正朔,天子坐明堂。
西极奉龙马,何用贽白狼。
胡无人,胡无人,嫖姚十八为将军。酒酣耳热气益振,胡儿百万空成群。
兵车辚辚动雷毂,汉军霆击崩屯云。登封居胥转瀚海,波澄万里无纤尘。
胡无人,胡无人,六骡夜遁徒苦辛。当时足雪平城耻,犹恨逋诛尚有人。
轩坐意悄悄,感此岁年暮。一气有肃杀,昊天纵霜露。
衰容摇万物,日月立复度。赤骥初长成,自谓中君御。
扬鞭过都市,万马不敢步。天寒草萧瑟,侧塞在中路。
良辰不再至,我发忽巳素。不见古贤达,尽被名所误。
沉吟惜蟋蟀,延伫羡鸥鹭。终然托远适,馀者岂足顾。
元年建申月,慧出扫寒芒。势掩旁星布,光于中夜长。
连斥竟大老,密奏合文昌。台以司空坼,星知上将亡。
流通人事迩,仁爱帝心藏。忽忆临崩诏,看天泪数行。
雁门太守汝何人,治邦三月称明神。我有牛羊,贼不来掠。
我有禾黍,人不敢割。昔我无衣,今有裤著。我思礼拜太守,太守不见怜。
但闻太守身姓边,紫髯广额耸两颧。太守出门,四牡骙骙。
后拥皂盖,前导两麾。行者尽辟易,居者不敢窥。旁问太守胡所之,云访城南皇甫规。
出门意气都,上马跨雕鞍。旌旗亘千里,戈矛霜雪寒。
来苏望苦深,遄驱敢辞难。经过令严肃,鸡狗亦得安。
令严岂不惜,军动良苦辛。冰行屡及暮,露坐恒达晨。
所倚主将明,抚养义且仁。恩威两无遗,谁不思奋身。
奋身一何勇,压敌三重围。师行倚大义,奇谋定足希。
所向势莫当,降者日以归。杀之昧天道,纵之表皇威。
少小从六军,英声振三边。拓疆有勋业,貂蝉二十年。
遭遇亨嘉辰,万里净烽烟。顾视双宝刀,精光犹彻天。
暖日晴薰草,清淮阔浸天。地卑连远水,城废入春田。
目极风灯外,愁悬泪脸边。人生苦多感,花柳自年年。