槛足兮虎成狗,烧尾兮鱼作龙。
得势失势兮,而以分乎雌雄。
已嗟求道晚,复省济时难。
碌碌成何事,天涯又岁阑。
倦禽爱幽翳,逢山辄淹留。坐与髯叟昵,天捉置此囚。
饫君何所有?山光逾珍羞。昨来值岁尽,烛笑吟休休。
回思曩夜涛,宁先与耳谋。未来那可说,即景勤焚修。
逝者何由见,中人未达情。马无生角望,猿有断肠鸣。
去伴投遐徼,来随梦险程。四年巴养育,万里硖回萦。
病是他乡染,魂应远处惊。山魈邪乱逼,沙虱毒潜婴。
母约看宁辨,余慵疗不精。欲寻方次第,俄值疾充盈。
灯火徒相守,香花只浪擎。莲初开月梵,蕣已落朝荣。
魄散云将尽,形全玉尚莹。空垂两行血,深送一枝琼。
秘祝休巫觋,安眠放使令。旧衣和箧施,残药满瓯倾。
乳媪闲于社,医僧婗似酲。悯渠身觉剩,讶佛力难争。
骑竹痴犹子,牵车小外甥。等长迷过影,遥戏误啼声。
涴纸伤馀画,扶床念试行。独留呵面镜,谁弄倚墙筝。
忆昨工言语,怜初妙长成。撩风妒鹦舌,凌露触兰英。
翠凤舆真女,红蕖捧化生。只忧嫌五浊,终恐向三清。
宿恶诸荤味,悬知众物名。环从枯树得,经认宝函盛。
愠怒偏憎数,分张雅爱平。最怜贪栗妹,频救懒书兄。
为占娇饶分,良多眷恋诚。别常回面泣,归定出门迎。
解怪还家晚,长将远信呈。说人偷罪过,要我抱纵横。
腾蹋游江舫,攀缘看乐棚。和蛮歌字拗,学妓舞腰轻。
迢递离荒服,提携到近京。未容夸伎俩,唯恨枉聪明。
往绪心千结,新丝鬓百茎。暗窗风报晓,秋幌雨闻更。
败槿萧疏馆,衰杨破坏城。此中临老泪,仍自哭孩婴。
远怀罗閤老,爽气荡清旻。口伐摧邻垒,神交厚古人。
囊悭道尊贵,笔老意清新。前席咨询处,遥知鲠论陈。
宋都为客喜还惊,无数霜天归雁横。
夜半钟声何太哑,由来石霣五无声。
瓦釜毁未弃,黄锺幸且存。
於焉正律吕,谁为到昆仑。
相思出苦泪,东汉太丘孙。
闻之在徐州,无衣出柴门。
亦赋乞食诗,饥疮故拙言。
靖节非此夫,如似校静喧。
顑颌不悲伤,自知美兰荪。
龙伸能蛇屈,土不蚀璵璠。
鲂鱮书懒寄,天公牋可论。
名不入苇笥,欲报天地恩。
明光出须臾,一破万古昏。
苍生讫康济,坐觉君子尊。
净尽城上乌,变化北溟鲲。
岂但喜囚冠,故亦慰累魂。
我既美子志,为子尽婵媛。
吾曹宁饿死,终肯傍祭墦。
孔明与荀贾,岂不共中原。
崎岖入巴蜀,雅志正本根。
柳子一失此,罗池为鬼冤。
问讯寄此辞,饱腹何时扪。
高门关头霜树老,细路千山万山绕。乱馀村落不见人,雪霰霏霏暗清晓。
莘川百里如掌平,閒田满眼人得耕。山中树艺亦不恶,谁遣多田知姓名。
许李申杨竟何得?只今惟有石滩声。
文德当年徵让畔,维风况是道为邻。还君花下频斟酒,莫遣区区负古人。
含笑看长剑,开怀对酒樽。
江风生席面,山雨湿云根。
去国愁征戍,丰年荷圣恩。
莫辞情烂漫,白首壮心存。