水国霜空绝鸟飞,乱山寒翠袭行衣。何人独在林间隐,却向清时更息机。
君家一双椰子杯,远从交广带将回。剖开瘴水蛮烟腹,割断玄霜玉露胎。
乌梨木柄银錂口,若比匏尊应更厚。莲房半侧碧筒深,中有黄流汎郁金。
最怜竹里泉中洗,不厌松边石上斟。人言此杯能辟蛊,倾银注玉空论富。
少陵未许称木瓢,谪仙且莫誇鹦鹉。山人心爱口不言,肯遗还山酌白云。
君不见丰城双宝剑,当年知己亦平分。
遥遥稽山云,淡淡镜湖水。云水两无心,千秋亦相似。
忆昔金门人,黄冠此山里。恩荣□□□,但得遂初志。
兰亭何岧峣,修竹犹深邃。欲识斯人居,寂寞山阴是。
我来吊遗踪,临风写幽意。恻怆更何言,落日猿声起。
北风海上来,落日草根白。长啸登高丘,远望无诸国。
剑水东流霸气寒,台江千树叶声乾。英雄去后遗弓剑,蔓草芳陵那忍看。
我家正在平台北,十载迷魂归不得。几度逢人问故林,碧池细柳今萧索。
少年任侠无所忧,奋身欲向铜龙楼。长安春物忽相弃,终南灞水空悠悠。
青云迢递谁将引,况乃摧残更多病。绿发从教变雪霜,丹心未必随灰烬。
陈君倜傥无世情,读书千卷尚逃名。一门兄弟俱才俊,百岁严君更老成。
感君意气空流俗,贫贱相看情转熟。客舍迎霜已赠衣,山储累月常分粟。
风雨凄凄四月天,孤村芳馆度流年。未投定远佣书笔,羞逐君平卖卜钱。
曾逐嫖姚立战勋,汉庭方识耿将军。千钟已遂荣亲愿,一剑常思报主勤。
花拂莱衣春尚早,月明姜被夜初分。东吴此乐应稀少,忠孝于今几处闻。
少小事嫖姚,辛苦烟尘里。力尽三边境未归,身经百战常轻死。
古戍苍苍绝塞边,黄沙白草暗祁连。将军金印不得佩,麾下铁衣今已穿。
往来阴碛狼山下,破讷峰南战初罢。走马交河雪下时,洗兵瀚海鸿飞夜。
战骨萧条翳草根,边烽寂寞照营门。只知边将封侯贵,不见沙场愁断魂。
几战交河北,天山暗雪花。横戈辞汉月,驱马入阴沙。
穷漠依深垒,残兵惨暮笳。风尘殊未息,乡国慢咨嗟。
十二羽林郎,横弓事朔方。陈云遮塞月,杀气堕边霜。
战苦阴山黑,兵残落日黄。长驱射雕手,生系左贤王。
云中今已平,军士凯歌声。天地边尘没,关山汉月明。
洗兵秋度碛,牧马夜归营。多少还家梦,中原有弟兄。
四壁萧然万卷忆,时人莫认作癯儒。
他年得志英华发,始信胸中道味腴。